Mijn hart jubelt

Stil luister in naar de stilte in de late avond,
Vragend kijk ik naar de sterren,
Soms hoor ik zachte kinderstemmen in de tuin hiernaast
Zie ik de buurmannen kletsen óver de heg.

De merels die nu de hele dag hun lied laten horen
Af en toe een auto of trekker op de weg.....
Of een 'eenzame' fietser

En weet je, mijn hart jubelt, mijn lijf voelt rust.
Is dit het?
Waar we op gewacht hebben?
Wat we als mensheid maar niet voor elkaar kregen?
Rust en ruimte?
Verbinding met elkaar?

Mijn medeleven gaat uit naar mensen die ziek zijn,
hun inkomsten weg zien vallen,
die een naaste verloren zijn.
Voor diegene strooi ik zonnestralen vanuit mijn hart,
brandt hier een kaars, iedere avond, al jarenlang.

En tóch voel ik diep de intens-heid
van de verbinding die er nu is bij de mensen.
Mijn hart gaat uit naar Moeder Aarde,
zij gaat misschien ook de rust voelen
van de bekommering van steeds meer mensen voor haar
omdat het zo niet door kon blijven gaan.

Vandaag heb ik mijn agenda volledig leeg gemaakt.
niet voor 3 weken, maar voor langer, omdat
mijn gevoel zegt, dat het dan nog niet klaar is.
wanneer wel en hoe?

De tijd zal het leren, iedere dag kijken en voelen
En vooral, als je kunt, genieten van de stilte
van de rust, van de zonnestralen.
Want als dit eenmaal achter de rug is,
zal de wereld anders zijn,
zal het niet meer worden zoals het eerder was.

Het komt allemaal goed,
het staat geschreven in de sterren,
vertrouw en voel rust.