We doen wat we kunnen

 

Omdat we doen wat we kunnen!

We hebben hier ons hele leven

over gedaan

om bij dit beslissende

moment, in deze tijd

van onze levens aan te komen.

En wat hebben we hard gewerkt,

onze lijven zijn soms zó moe,

onze breinen soms zó overvol

onze inspiratie soms zó weg

onze strijdlust zó nihil

onze Lichtjes soms zó laag

onze Kracht soms bijna zó weg......

En dan toch, ineens is het er weer.

Het vuur, wat nooit zal doven,

wat altijd zal blijven branden.

We hebben het ons hele leven

al brandend gehouden

en juist nu op dit moment in de tijd

zal het blijven branden

soms zacht gloeiend

en soms op vlammende kracht.

Maar het is er,

en het zal er altijd zijn.

Doe af en toe een stap terug

zodat je je kan opladen,

kan koesteren aan je eigen vlam.

Verwarm je hart, neem de tijd,

even wat momenten voor jezelf.

Zodat je vlam straks weer

volop brandt en de rest

van de wereld weer

koesterend kan verwarmen.

Ik wens je een heerlijke avond

Ada

mandala: "druppels Zonlicht"

Over het blaadje Freddy

De lente was voorbij en de zomer ook.....

Het blaadje Freddie was groot geworden. Zijn bladschijf was breed en sterk en zijn vijf lobben waren stevig en puntig.

Die lente was hij daar opeens, een klein groen blaadje aan een tamelijk grote tak vlakbij de top van een hoge boom.

Hij werd omringd door honderden andere blaadjes die er net zo uitzagen als hij, zo leek het tenminste. Hij ontdekte al gauw dat er geen twee blaadjes hetzelfde waren, ook al zaten zij aan dezelfde boom. Het blaadje naast hem heette Alfred. Het blaadje rechts van hem was Ben, en Klaartje was het alleraardigste blaadje boven hem.

Ze waren allemaal samen opgegroeid. Ze hadden geleerd om te dansen in de lentebriesjes, zich lui te koesteren in het zomerzonnetje en zich schoon te wassen in de verkoelende regenbuien.

Maar Freddies beste vriend was toch wel Daniël. Hij was het grootste blad en het leek wel of hij daar al was vóór ieder ander blad. Freddie ontdekte dat Daniël ook de wijste van allemaal was. Daniël was het die vertelde dat ze een deel van een boom waren. Daniël was het die uitlegde dat ze in een park groeiden en die hun vertelde dat de boom stevige wortels had die verborgen waren in de grond beneden. Hij gaf uitleg over de vogels die ’s morgens op hun tak zaten te zingen. En over de zon, de maan, de sterren en de seizoenen. Freddie vond het fijn om een blaadje te zijn. Hij hield van zijn tak, van zijn vriendjes, de andere blaadjes, van zijn plaats hoog in de lucht, van de wind die met hem speelde, van de zonnestralen die hem verwarmden, en de maan die hem bedekte met zachte, witte schaduwen.

Vooral de zomer was fijn geweest. De lange hete dagen voelden goed en de warme nachten waren vredig en dromerig.

Er waren veel mensen in het park die zomer. Zij kwamen vaak onder Freddies boom zitten. Daniël vertelde dat het geven van schaduw een deel van zijn bestemming was.

“Wat is een bestemming?” had Freddie gevraagd. “Iets dat jouw leven zin geeft” had Daniël geantwoord. “Dingen prettiger maken voor anderen geeft jouw leven zin. Schaduw maken voor oude mensen die de hitte in hun huizen komen ontvluchten, geeft jouw leven zin. Zorgen voor een koele plaats waar kinderen kunnen komen spelen. Mensen die komen picknicken koelte toe wuiven. Dat zijn allemaal zaken die jouw leven zin geven.

Freddie hield vooral van de oude mensen. Ze zaten zo rustig op het koele gras en ze bewogen nauwelijks. Ze spraken fluisterend over lang vervlogen tijden. De kinderen waren ook grappig, al maakten ze soms gaten in de bast van de boom of kerfden hun namen er in. Toch was het leuk om ze zien hoe snel ze bewogen en hoeveel ze lachten.

Maar Freddies zomer ging snel voorbij. De zomer verdween in een oktobernacht. Freddie had het nog nooit zo koud gehad. Alle bladeren huiverden van de kou. Ze waren bedekt met een dun wit laagje, dat weldra smolt en hun doordrenkt met dauw en sprankelend in de ochtendzon achterliet.

Weer was het Daniël die uitlegde dat ze hun eerste vorst meegemaakt hadden. Het teken dat het herfst was en dat de winter spoedig zou komen.

Bijna meteen veranderde de hele boom, of eigenlijk het hele park in een zee van kleuren. Er was bijna geen groen blaadje over. Alfred was donker geel geworden. Ben helder oranje en Klaartje vlammend rood. Daniël was nu diep paars en Freddie rood en goud en blauw. Wat zagen ze er allemaal prachtig uit. Freddie en zijn vriendjes hadden van hun boom een regenboog gemaakt.

“Waarom hebben we allemaal verschillende kleuren gekregen”, vroeg Freddie, “als we allemaal aan dezelfde boom zitten?” “We zijn allemaal verschillend. We hebben allemaal andere dingen meegemaakt. We hebben verschillend naar de zon gekeken.We hebben op verschillende manieren voor schaduw gezorgd. Waarom zouden we geen verschillende kleuren hebben?” zei Daniël nuchter. Daniël vertelde Freddie dat dit schitterende seizoen herfst genoemd werd.

Op een dag gebeurde er iets heel vreemds. Dezelfde briesjes die hen in het verleden hadden laten dansen, begonnen aan hun stengels te duwen en te trekken, bijna alsof ze boos waren. Hierdoor werden enkele blaadjes van hun takken gerukt en meegesleurd in de wind. Ze werden alle kanten op geblazen en vielen zachtjes op de grond.

Alle bladeren werden bang. “Wat gebeurt er?” vroegen zij elkaar fluisterend. “Dit gebeurt altijd in de herfst,” vertelde Daniël hun. “Het is de tijd voor bladeren om naar een andere plek te gaan. Sommige mensen noemen het “sterven”. 

“Zullen we allemaal sterven”, vroeg Freddie? “Ja”, antwoordde Daniël “Iedereen sterft. Het doet er niet toe hoe groot of klein, hoe zwak of sterk. We doen eerst ons werk. We ervaren de zon en de maan, de wind en de regen. We leren dansen en lachen. Dan sterven we.

“Ik sterf niet!” zei Freddie vastberaden, “En jij Daniël?” “Ik wel” antwoordde Daniël. “Wanneer het mijn tijd is”. “Wanneer is dat?” vroeg Freddie. “Dat weet niemand zeker.”, antwoordde Daniël.

Freddie merkte dat de andere bladeren bleven vallen. Hij dacht dat het wel hun tijd zou zijn. Hij zag dat sommige bladeren zich verzetten tegen de wind voordat ze vielen, andere lieten zich gewoon gaan en vielen kalm omlaag. Weldra was de boom bijna kaal.

“Ik ben bang om te sterven” zei Freddie tegen Daniël. “Ik weet niet hoe het daar beneden is”. “We zijn allemaal bang voor dat wat we niet kennen, Freddie, dat is natuurlijk”. stelde Daniël hem gerust. “Toch was je niet bang toen de lente zomer werd. Je was niet bang toen de zomer herfst werd. Het waren natuurlijke veranderingen. Waarom zou je bang zijn van het seizoen van de dood?” 

“Gaat de boom ook dood?” vroeg Freddie. “Op een dag wel. Maar er is iets dat sterker is dan de boom. Dat is het leven. Dat duurt voor eeuwig, en wij zijn allemaal een deel van het leven.” “Waar gaan we heen als we sterven?” “Dat weet niemand zeker, dat is het grote mysterie!” 

“Komen we weer terug als het lente wordt?” “Wij misschien niet, maar het leven wel.” “Wat is dan de reden voor dit alles geweest?” bleef Freddie vragen. “Waarom waren we hier eigenlijk als we alleen maar vallen en sterven?” Daniel antwoordde op zijn vanzelfsprekende manier, “Het was vanwege de zon en de maan. Het was vanwege de gelukkige tijden samen. Het was vanwege de schaduw en de oude mensen en de kinderen.

Het was vanwege kleuren in de herfst. Het was vanwege seizoenen. Zijn dat niet genoeg redenen?

Die middag, in het gouden licht van de avondschemering, liet Daniël zich gaan. Hij viel moeiteloos. Het leek alsof hij vredig glimlachte toen hij viel. “Tot ziens, Freddie.” zei hij.

Toen was Freddie alleen. Het enige blad dat nog over was aan zijn tak.

De volgende morgen viel de eerste sneeuw. Het was zacht, wit en teer; maar het was bitter koud. Er was die dag nauwelijks zon en de dag was erg kort. Freddie ontdekte dat hij zijn kleur verloor en broos werd. Het was nog steeds koud en de sneeuw woog zwaar op hem.

Bij het aanbreken van de dag, kwam de wind die Freddie van zijn tak haalde. Het deed helemaal geen pijn. Hij voelde hoe hij rustig, kalm en zachtjes naar beneden dwarrelde.

Toen hij viel, zag hij de boom voor het eerst helemaal. Wat was hij sterk en stevig. Freddie wist zeker dat de boom nog lang zou leven en hij wist ook dat hij deel had uitgemaakt van dat leven en daar was hij trots op.

Freddie landde op een sneeuwbult. Die voelde op de een of andere manier zacht en zelfs warm aan. Hij had zich nog nooit zo prettig gevoeld. Hij deed zijn ogen dicht en viel in slaap. Hij wist niet dat de winter gevolgd zou worden door de lente en dat de sneeuw zou smelten tot water. Hij wist niet dat hij, nu een schijnbaar nutteloos verdroogd blad, zou oplossen in dat water en zou dienen als voedsel voor de boom. En wat hij al helemaal niet wist, was dat er , slapend in de boom en in de grond, alweer plannen waren voor nieuwe blaadjes in de lente.

The Fall of Freddie the Leaf geschreven door Leo Buscaglia
vertaling: Tineke Torensma – van Beijnum

een lieflijk filmpje over dit verhaal vind je hier
het boekje is nog steeds te koop

Kortsluiting

 

Minimaal 2 keer per jaar

krijgt mijn brein totale kortsluiting.

Wanneer er verteld wordt

dat de tijd 'verzet' moet worden.

Ja ook bij ons in huis de

klok ook voor- of achteruit,

Want we leven met andere mensen

hebben afspraken op een bepaalde

tijd, dus ja, handig om het wel te doen.

Maar het voelt zo niet fijn!

Ooit is het bedacht om energie

te besparen, nou die moeite

is totaal voor niets geweest.

Let maar eens op, zoveel mensen

voelen zich 'in de war'......

ineens is het vanavond veel

eerder donker.....

nee natuurlijk niet, 

dát komt omdat er zo'n raar idee

ooit is geweest om de tijd

'te verzetten'.

Soms denk ik echt dat ik niet

in deze tijd pas, gewoon leven met

het natuurlijke ritme, net als

de dieren én zoals onze voorouders.

Onze kippen storen zich niet

aan een klok, ze komen gezellig

naar buiten gedribbeld wanneer 

het licht wordt.

Ik ben alleen zo benieuwd of 

ik de enige ben, die het zo voelt.

Omdat mijn leefritme nu

weer een paar dagen 'gestoord' en

'verstoord' is.

Wintertijd is de oorspronkelijke tijd

die de mensheid leefde....

mag het zo blijven?

Zullen we dit ook maar eens

anders gaan doen?

Ik wens je een heerlijke 1e dag in de Wintertijd

Ada

Op zoek

 

Allemaal op zoek

naar zuivere wegen

door de wirwar van

berichten

meningen

leugens

waarheden

onnozelheden

inschattingen

vervalsingen

zuiverheden.....

En ja die wirwar is zó groot

en immens,

we moeten bij alles wat we

zien en lezen onze eigen

voelsprieten aanzetten

om te voelen wat

écht is.

Terwijl we vroeger fluitend op

onze eigen gevoel konden

vertrouwen wordt er nu alles aan

gedaan, om ons uit dat

zuivere gevoel weg te halen.

En ja, soms lukt dat,

ben je even het 'spoor bijster'.

En het heeft niets te maken met

media, zelfs mensen waar je

vroeger op kon "blindvaren"

blijken ineens een weg te

hebben gevonden waar jij

je helemaal niet meer in

kan vinden.

Denk dat dat ook de bedoeling

is, om alleen maar op je eigen

waarneming te vertrouwen,

keer op keer,

schakelen tussen alle

berichten

meningen

leugens

waarheden

onnozelheden

inschattingen

vervalsingen

zuiverheden.

En wat worden we er

moe van, zo intens moe.

De remedie is rust nemen

op wat voor manier dan ook,

ga naar buiten,

met paraplu gaat ook prima

ga eens zitten en adem rustig

in en vooral ook weer uit.

Het gaat allemaal voorbij,

ook deze tijd, waarin we nu zijn.

En weet, we zijn allemaal op zoek

iedereen, bekenden en onbekenden.

Dus wees lief voor jezelf

maar ook voor de ander.

Want uiteindelijk zullen we

allemaal onze eigen weg vinden.

Ik wens je een heerlijke dag

Ada

mandala: "we zijn allemaal onderweg naar huis"

Sluiers worden opgetild

 

De sluiers worden zachtjes opgetild.

De schellen voor de ogen vallen weg.

Mysteries worden ontrafeld.

Verbijstering neemt toe.

Want langzaam wordt het zicht

voor steeds meer mensen

helder en klaar

en worden duistere zaken in het

sprankelende Licht gezet.

De geschiedenis zal herschreven

moeten worden, omdat

al heel lang de sluier

over de mensheid is

uitgespreid waardoor Licht

en Liefde bijna geen kans

meer kregen om aanwezig te zijn.

Verwondering, verbijstering

en pijnlijke erkenning

gaan ervoor zorgen dat ,

hoe zeer het ook zal doen

de verbinding met mensen onderling

hersteld zal gaan worden.

Omdat we de steun bij elkaar

gaan zoeken, elkaar houvast gaan bieden.

De sluiers worden zachtjes opgetild

en daardoor krijgt het Licht

de kans om alles te beschijnen.

Het duistere wordt volop zichtbaar

maar ook de gouden stralen

van de Nieuwe Wereld.

Ik wens je een openbarende

maar ook een opbeurende dag

Ada

mandala: "Vanuit het duister naar het Licht"

Teken-je-Mee september/oktober 2023 alle uitwerkingen

Daar zijn ze!

Alle mandala's die gemaakt zijn naar aanleiding van de laatste

opzet die we met elkaar getekend hebben.

Steeds weer, zo onder de indruk van het werk wat ingestuurd wordt,

van 'beginner' tot 'gevorderde' mandalatekenaressen.

Steeds een feest om de mail te mogen openen voor al het moois,

soms met verhalen en soms, gewoon zó.

Allemaal goed. Iedereen heeft er fijn aan gewerkt.

Ik zou zeggen geniet van al het fijns, er is weer zulk prachtig inspirerend

werk tevoorschijn gekomen.

Tekenaressen, héél erg bedankt!

(de naam van de maakster staat onder de mandala)

Cokkie Minten

Nicole Reijnders (1)

Nicole Reijnders (2)

Katja Boning

Hilda Sloot

Carla Scheide

Mirjam Wagenmans

Jacqueline Leblanc

Denise Stur

Gea Goldsteen

Lydia Visee

Marian Wijnakker

Clara Welhuis

Tina van Dijk 

Laura Schuilenburg

Marianne Bult

Myriam Vaassen

Ank Kloosterman

Ingrid Romeijn

Agnes van der Aa

Ank van Lier

Nolda de Vries

Karin Wesseling

Nella Kloet (1)

Nella Kloet (2)

Petra Laanstra

Lianne van Niekerk

Linda Vergotte (1 - wit)

Linda Vergotte (2 - zwart)

Petra Petersen

Marloes van Esterik

Rita Heuninck

Ans Sinkeler

Greetje van der Veen

Cobi Schottert

Elly Versluis

Jacqueline Haspels

Ineke Oudekerk

Ingrid Kok

Hing Tie

Hanny Spang

Neeke Beugelink

Monique van Duijn

Janneke van Heijst

Jellie Veenema

Joyce van der Vliet

Marjan van der Borg (1)

Marjan van der Borg (2)

Rikie Fokkink

Ciel Corstens

Anja Kusters

Voor alle mensen die deze keer mee hebben getekend, 

jullie krijgen heel snel een nieuwe opdracht toegestuurd.

Het is tot nadere berichtgeving niet

meer mogelijk om je aan te melden voor de nieuwsbrief