Samen......
Zachtjes tik ik op
zijn arm….
hoor je hem,
de Koekoek?
We staan stil,
zijn ‘goede’ oor richt hij
op de kant die ik
hem aanwijs.
Ja, hij hoort hèm.
Wat mij zo blij maakt.
Mijn lief, wiens gehoor
erbarmelijk is,
eerst door lang geleden
toen een rotje vlak naast
zijn oor afging,
later door Ménière.
Ik probeer hem steeds
te wijzen op geluiden
uit de natuur,
zodat hij ‘gewoon’
mee kan blijven
luisteren naar al
het moois om ons heen.
Dankbaar dat er nog
steeds dingen gehoord
worden.
Altijd wetende dat je
het samen moet doen.
In het leven,
in het dagelijkse leven,
maar ook op het
wereldtoneel.
Als we nou eens meer
rekening met de ander
zouden houden,
iets meer begrip tonen
voor iets waar de ander
moeite mee heeft,
last van heeft.
Wij, wij rooien het saampjes wel,
heus wel eens met onbegrip
soms met hele rare gesprekken
(omdat luisteren soms lastig is 
)
)maar gelukkig soms ook
met zoveel humor dat we
dubbel kunnen liggen.
Ik wens het wereldtoneel
ook het nodige begrip
en inzicht voor de ander.
Misschien gaat de wereld het
dan ook met elkaar ‘rooien’
