Vanmorgen vielen de woorden
‘kind van Moeder Aarde’.
Ineens snapte ik de werkelijke
diepe betekenis.
Dichtbij,
altijd,
ik geniet van buitenzijn
de geur van de aarde,
de wind, de regen,
de zonnestralen, de mist,
de wolken, de vlokken,
ik heb het allemaal lief.
Het kleine stukje aarde
wat wij hier bewonen,
wordt gekoesterd, verzorgd,
bemind, en vooral in de
eigen waarde gelaten.
Er wordt gezaaid, gewied,
water gegeven, met kristallen
gewerkt, het kleine volkje wordt
toegesproken en soms gevraagd……
Ik ken de vogels die hier
wonen en broeden,
ik spreek ze toe,
zorg voor water, kleine
takjes voor hun nest.
De haas die hier met familie
woont, die komt snoepen
van kruidjes in het gras.
Kleine violen die ergens
in het gras hun kopje
omhoogsteken worden
bij elkaar gezet en vertroeteld.
Moeder Aarde
ze wordt hier gekoesterd.
Dit kleine stukje waarop
wij mogen wonen
waar wij voor mogen ’zorgen’,
voelt zo liefdevol.
Kind van Moeder Aarde
ja, zo voel ik me soms écht.
Maar, zijn alle mensen niet
een kind van haar?
Alleen niet iedereen herinnert
het zich…….
daarom probeer ik altijd
maar een voorbeeld te zijn.
Als kind van Moeder Aarde.
