Al dagen meldden ze zich,
de natuurwezens,
die in onze tuin leven.
Verstopt in het groen,
soms heel schuchter
tevoorschijn komend.
Want in het 'wereldse geweld',
worden zij nu zo vaak vergeten.
Zij, die de schone taak op zich
hebben genomen om voor
Moeder Aarde te zorgen, mét
al haar bewoners.
Maar de natuurwezens zelf
zijn ook bewoners, maar vaak
denken de mensen niet meer hun
aan deze wezens van Licht en Liefde.
Zij die voor de dieren zorgen,
de planten, de huizen, en soms
zorgen ze voor de mensen
(maar die zien/voelen het vaak niet eens).
Ze zijn door de tijden heen zó verdrongen
op onze planeet, zoveel mensen die hun
bestaan niet eens meer opmerken.
De komende dagen wil ik ze hier,
de deze plek wat extra onder de aandacht
brengen, zodat jij, misschien op jouw eigen
plek eens goed rond kan kijken, kan voelen
of je ze kunt waarnemen, én kunt ervaren
wat ze voor ons als mensheid betekenen.
De natuurwezens, in de meest bijzondere
vormen en kleuren, lichtvoetig
dansen ze door het leven,
maar ook met de zwaarte van het vergeten zijn.
Vandaag krijgt de Bessen-elf wat extra
aandacht, juist nu, omdat ik regelmatig bessen
pluk in de struik waar zij woont,
in gratie en stijl.
Kijk je met me mee, de komende dagen?
Ik wens je een heerlijke dag
Ada
hier het proces van tekenen:
