Thankful

"Remember,
being happy
doesn't mean
you have it all.

It simply means
you're thankful
for all you have".

tekst: schrijver onbekend

En stralen maar

Toevallig kreeg ik het deze week weer in mijn handen. Een prachtig boekje van Hans Stolp "Waarom wij naar de wereld kwamen". 

Op een levensmoment (wie kent het niet?) dat je even denkt, en ja nu, wát wil ik nu? Wat wil ik ontwikkelen in mezelf, wat, oh wat? Als ik naar de wereldchaos kijk, wat kan ik doen, welk steentje kan ik bijdragen?! Wat kan ik doen, om de mensheid een klein beetje te helpen tot bezinning te komen.

Terwijl ik voor het slapen gaan, dit kleine boekenjuweeltje in handen houd, weet ik het weer.....zó eenvoudig is het dus!
Niks geen grootsheid, niks geen weelderige cursussen in prachtige buitenlanden in mooie resorts...nee gewoon mezelf zijn. Mijn eigen licht aandoen en uitstralen, in de wetenschap dat de Engelen aan onze zijde zijn, dat er vanuit de 'andere werelden' geholpen wordt, adviezen gegeven worden. Alleen gewoon jezelf zijn, je licht laten schijnen én luisteren (en dan niet alleen met je oren...) Je hart wagenwijd opengooien en laat maar stromen.

Net of ik het niet wist. Maar soms door zoveel grootse woorden van 'goeroes', twijfel ik wel eens, en denk ik dat ik het buiten mezelf moet zoeken...….nou nee dus. Gelukzalig was ik, toen ik het boekje in handen hield, en stil de woorden las. En de woorden die de dagen daarna heerlijk door gonsden in mijn hoofd.

Zo eenvoudig is het dus. Een reminder, omdat ik wel eens vergeet.
En daarom schrijf ik nu mijn woorden op, zodat jij misschien ook weer even de reminder hebt, dat je zelf zoveel kunnen doen, zoveel meer dan je soms zelf weet. Ik was het even kwijt, heb het weer gevonden, en geef het graag door.

Zet je licht aan, gooi je armen open, lach op gezicht, luister naar je Engel......en ik zou zeggen: "stralen maar"!

Over het blaadje Freddy

De lente was voorbij en de zomer ook.....

Het blaadje Freddie was groot geworden. Zijn bladschijf was breed en sterk en zijn vijf lobben waren stevig en puntig.

Die lente was hij daar opeens, een klein groen blaadje aan een tamelijk grote tak vlakbij de top van een hoge boom.

Hij werd omringd door honderden andere blaadjes die er net zo uitzagen als hij, zo leek het tenminste. Hij ontdekte al gauw dat er geen twee blaadjes hetzelfde waren, ook al zaten zij aan dezelfde boom. Het blaadje naast hem heette Alfred. Het blaadje rechts van hem was Ben, en Klaartje was het alleraardigste blaadje boven hem.

Ze waren allemaal samen opgegroeid. Ze hadden geleerd om te dansen in de lentebriesjes, zich lui te koesteren in het zomerzonnetje en zich schoon te wassen in de verkoelende regenbuien.

Maar Freddies beste vriend was toch wel Daniël. Hij was het grootste blad en het leek wel of hij daar al was vóór ieder ander blad. Freddie ontdekte dat Daniël ook de wijste van allemaal was. Daniël was het die vertelde dat ze een deel van een boom waren. Daniël was het die uitlegde dat ze in een park groeiden en die hun vertelde dat de boom stevige wortels had die verborgen waren in de grond beneden. Hij gaf uitleg over de vogels die ’s morgens op hun tak zaten te zingen. En over de zon, de maan, de sterren en de seizoenen. Freddie vond het fijn om een blaadje te zijn. Hij hield van zijn tak, van zijn vriendjes, de andere blaadjes, van zijn plaats hoog in de lucht, van de wind die met hem speelde, van de zonnestralen die hem verwarmden, en de maan die hem bedekte met zachte, witte schaduwen.

Vooral de zomer was fijn geweest. De lange hete dagen voelden goed en de warme nachten waren vredig en dromerig.

Er waren veel mensen in het park die zomer. Zij kwamen vaak onder Freddies boom zitten. Daniël vertelde dat het geven van schaduw een deel van zijn bestemming was.

“Wat is een bestemming?” had Freddie gevraagd. “Iets dat jouw leven zin geeft” had Daniël geantwoord. “Dingen prettiger maken voor anderen geeft jouw leven zin. Schaduw maken voor oude mensen die de hitte in hun huizen komen ontvluchten, geeft jouw leven zin. Zorgen voor een koele plaats waar kinderen kunnen komen spelen. Mensen die komen picknicken koelte toe wuiven. Dat zijn allemaal zaken die jouw leven zin geven.

Freddie hield vooral van de oude mensen. Ze zaten zo rustig op het koele gras en ze bewogen nauwelijks. Ze spraken fluisterend over lang vervlogen tijden. De kinderen waren ook grappig, al maakten ze soms gaten in de bast van de boom of kerfden hun namen er in. Toch was het leuk om ze zien hoe snel ze bewogen en hoeveel ze lachten.

Maar Freddies zomer ging snel voorbij. De zomer verdween in een oktobernacht. Freddie had het nog nooit zo koud gehad. Alle bladeren huiverden van de kou. Ze waren bedekt met een dun wit laagje, dat weldra smolt en hun doordrenkt met dauw en sprankelend in de ochtendzon achterliet.

Weer was het Daniël die uitlegde dat ze hun eerste vorst meegemaakt hadden. Het teken dat het herfst was en dat de winter spoedig zou komen.

Bijna meteen veranderde de hele boom, of eigenlijk het hele park in een zee van kleuren. Er was bijna geen groen blaadje over. Alfred was donker geel geworden. Ben helder oranje en Klaartje vlammend rood. Daniël was nu diep paars en Freddie rood en goud en blauw. Wat zagen ze er allemaal prachtig uit. Freddie en zijn vriendjes hadden van hun boom een regenboog gemaakt.

“Waarom hebben we allemaal verschillende kleuren gekregen”, vroeg Freddie, “als we allemaal aan dezelfde boom zitten?” “We zijn allemaal verschillend. We hebben allemaal andere dingen meegemaakt. We hebben verschillend naar de zon gekeken.We hebben op verschillende manieren voor schaduw gezorgd. Waarom zouden we geen verschillende kleuren hebben?” zei Daniël nuchter. Daniël vertelde Freddie dat dit schitterende seizoen herfst genoemd werd.

Op een dag gebeurde er iets heel vreemds. Dezelfde briesjes die hen in het verleden hadden laten dansen, begonnen aan hun stengels te duwen en te trekken, bijna alsof ze boos waren. Hierdoor werden enkele blaadjes van hun takken gerukt en meegesleurd in de wind. Ze werden alle kanten op geblazen en vielen zachtjes op de grond.

Alle bladeren werden bang. “Wat gebeurt er?” vroegen zij elkaar fluisterend. “Dit gebeurt altijd in de herfst,” vertelde Daniël hun. “Het is de tijd voor bladeren om naar een andere plek te gaan. Sommige mensen noemen het “sterven”. 

“Zullen we allemaal sterven”, vroeg Freddie? “Ja”, antwoordde Daniël “Iedereen sterft. Het doet er niet toe hoe groot of klein, hoe zwak of sterk. We doen eerst ons werk. We ervaren de zon en de maan, de wind en de regen. We leren dansen en lachen. Dan sterven we.

“Ik sterf niet!” zei Freddie vastberaden, “En jij Daniël?” “Ik wel” antwoordde Daniël. “Wanneer het mijn tijd is”. “Wanneer is dat?” vroeg Freddie. “Dat weet niemand zeker.”, antwoordde Daniël.

Freddie merkte dat de andere bladeren bleven vallen. Hij dacht dat het wel hun tijd zou zijn. Hij zag dat sommige bladeren zich verzetten tegen de wind voordat ze vielen, andere lieten zich gewoon gaan en vielen kalm omlaag. Weldra was de boom bijna kaal.

“Ik ben bang om te sterven” zei Freddie tegen Daniël. “Ik weet niet hoe het daar beneden is”. “We zijn allemaal bang voor dat wat we niet kennen, Freddie, dat is natuurlijk”. stelde Daniël hem gerust. “Toch was je niet bang toen de lente zomer werd. Je was niet bang toen de zomer herfst werd. Het waren natuurlijke veranderingen. Waarom zou je bang zijn van het seizoen van de dood?” 

“Gaat de boom ook dood?” vroeg Freddie. “Op een dag wel. Maar er is iets dat sterker is dan de boom. Dat is het leven. Dat duurt voor eeuwig, en wij zijn allemaal een deel van het leven.” “Waar gaan we heen als we sterven?” “Dat weet niemand zeker, dat is het grote mysterie!” 

“Komen we weer terug als het lente wordt?” “Wij misschien niet, maar het leven wel.” “Wat is dan de reden voor dit alles geweest?” bleef Freddie vragen. “Waarom waren we hier eigenlijk als we alleen maar vallen en sterven?” Daniel antwoordde op zijn vanzelfsprekende manier, “Het was vanwege de zon en de maan. Het was vanwege de gelukkige tijden samen. Het was vanwege de schaduw en de oude mensen en de kinderen.

Het was vanwege kleuren in de herfst. Het was vanwege seizoenen. Zijn dat niet genoeg redenen?

Die middag, in het gouden licht van de avondschemering, liet Daniël zich gaan. Hij viel moeiteloos. Het leek alsof hij vredig glimlachte toen hij viel. “Tot ziens, Freddie.” zei hij.

Toen was Freddie alleen. Het enige blad dat nog over was aan zijn tak.

De volgende morgen viel de eerste sneeuw. Het was zacht, wit en teer; maar het was bitter koud. Er was die dag nauwelijks zon en de dag was erg kort. Freddie ontdekte dat hij zijn kleur verloor en broos werd. Het was nog steeds koud en de sneeuw woog zwaar op hem.

Bij het aanbreken van de dag, kwam de wind die Freddie van zijn tak haalde. Het deed helemaal geen pijn. Hij voelde hoe hij rustig, kalm en zachtjes naar beneden dwarrelde.

Toen hij viel, zag hij de boom voor het eerst helemaal. Wat was hij sterk en stevig. Freddie wist zeker dat de boom nog lang zou leven en hij wist ook dat hij deel had uitgemaakt van dat leven en daar was hij trots op.

Freddie landde op een sneeuwbult. Die voelde op de een of andere manier zacht en zelfs warm aan. Hij had zich nog nooit zo prettig gevoeld. Hij deed zijn ogen dicht en viel in slaap. Hij wist niet dat de winter gevolgd zou worden door de lente en dat de sneeuw zou smelten tot water. Hij wist niet dat hij, nu een schijnbaar nutteloos verdroogd blad, zou oplossen in dat water en zou dienen als voedsel voor de boom. En wat hij al helemaal niet wist, was dat er , slapend in de boom en in de grond, alweer plannen waren voor nieuwe blaadjes in de lente.

The Fall of Freddie the Leaf geschreven door Leo Buscaglia
vertaling: Tineke Torensma – van Beijnum

een lieflijk filmpje over dit verhaal vind je hier
het boekje is nog steeds te koop

Make sure you are ready

Every minute someone leaves
this world behind.

Age has nothing to do with it.
We are all in this line without realizing it.
We never know how many people are before us.
We cannot move to the back of the line.
We cannot step out of the line.
We cannot avoid the line.
So while we wait in line.

Make moments count.
Make a difference.
Make the call.
Make priorities.
Make the time.
Make your gifts known.
Make a nobody feel like a somebody.
Make your voice heard.
Make the small things big.
Make someone smile.
Make the change.
Make yourself a priority.
Make love.
Make up.
Make peace.

Make sure to tell your people they are loved.
Make waves.
Make sure you have no regrets.
Make sure you are ready.

Tekst: Marianne Baum

Greater is coming!

"God says:

"The reason some people have turned against you
and walked away from you without a reason,
has nothing to do with you.

It is because I have removed them from your life,

because they cannot go where I'm taking you next.

They will only hinder you in your next level,
because they have already served their purpose in your life.

Let them go and keep moving. Greater is coming..........."
says The Lord...........


een prachtige troostvolle gedachte!
Ik wens je een mooie dag.

Intentie

Een kaarsje aangestoken voor Moeder Aarde, en al haar bewoners. Voor de mensen die knokken voor hun gezondheid, die verlies aan het verwerken zijn, de mensen die vechten en opstaan voor hun grondrecht in dit leven, Vrijheid!

Er is zoveel gaande, Moeder Aarde schudt haar veren. Daarom deze kaars, wat Licht zal laten schijnen, klein, maar de intentie zó groot!

Trouw aan jezelf

Er zullen altijd mensen zijn
die het oneens met je zijn.
Die je verkeerd begrijpen,
die je vertellen dat je het niet kan,
dat je het niet moet doen,
dat je het niet zal doen.

Laat ze je niet stoppen.
Wees in plaats daarvan trouw aan jezelf.
En weet dat voor ieder persoon
die niet jouw pad kiest,
er iemand heel blij zal zijn
je halverwege je pad
te ontmoeten.

tekst: Anne Taylor

Seizoenen

Seizoenen

Een prachtig seizoen is het waarin we nu leven, herfst, mede door de kleuren en ook de geuren, maar ook door de inkeer naar binnen, letterlijk en figuurlijk. De dagen worden zoveel korter, ik moet steeds vroeger in de middag de kipjes wat graan gaan geven, anders zitten ze al gezellig, dicht tegen elkaar, op stok.

Ik houd van de knusheid, van de kaarsen die branden, de behaaglijke omslagdoek, de warme sokken........ja heerlijk. Tegelijkertijd mis ik het buitenzijn, blootvoets, hup even naar buiten in de vroege zomerochtend, om vijf uur in de stilte van de nacht, maar wel met de opkomende zon, een kopje koffie in de tuin drinken. Met een boek in de koesterende zon zitten, de lange lome avonden, het gespetter van water veroorzaakt door spelende kinderen, het buiten leven.


Maar ja ook de winter is een magisch seizoen, met zijn diepvrieskou, het pak sneeuw, de ijsblauwe luchten, die vooral bij het vallen van de avond, zo mooi kunnen zijn, och dat is toch ook heerlijk. Rode wangen en neuzen na een zalige wandeling door een ijskoud Twente.

Tegelijkertijd weet ik ook dat mijn hart een sprongetje zal maken bij het horen van het 'trillertje' in het gezang van de merel soms al in januari, en wanneer je kunt merken dat de dagen écht gaan lengen. Ik jubel bij de eerste bloesem in de bramenstruik of het zien van de eerste vlinder.

Seizoenen, ik ben dankbaar dat ik in zo'n land leef, waar ze zichtbaar zijn, voelbaar zijn, je ze kunt ruiken. En daarbij horen ook de kleuren, want ieder seizoen kleurt zichzelf anders. Steeds probeer ik ze te 'vangen' met mijn potloden. En weet je, gelukkig komen door het hele jaar heen, eigenlijk alle kleuren uit het hele pallet voorbij. Seizoenen, hoe heerlijk kleurrijk anders!
(Trouwens, wat is jouw fijnste seizoen?)

Een heerlijke zaterdag gewenst!

(de mandala die ik hierbij koos, draagt alle kleuren van de seizoenen, én de vlinder staat voor transformatie, tja en de natuur transformeert zich ieder moment!)

You are the key!

They asked her:
"What is the key saving the world"?

She answered:

"You.
You are the key;
Heal yourself, know yourself,
make yourself hole and free.

Release all limits so that your love
can flow unconditionally for yourself
and the world, this will open the heaven
of your hart completely
and will guide you without fail'.

tekst: Yung Pueblo

Basistechnieken in de Mandala

De vraag lag er al even.
Of ik nog een cursus ging starten:
"Basistechnieken in de Mandala".

Mijn agenda is geraadpleegd, en ja ik start begin maart 2020 op woensdagmiddagen weer met deze prachtige basiscursus.

Hier vind je nog wat meer informatie.

De roep van de uil

Midden in de nacht, 4.45 uur gaf de wekker aan, toen ik gewekt werd, door de roep van de uil. Stil heb ik liggen luisteren, en hij/zij bleef maar doorgaan. Het geeft me altijd zo'n knus, veilig gevoel. Die 'grote waker' die ergens op een boomtak zit en alles in de gaten houdt.

Ik probeer me dan voor te stellen hoe het eruit ziet. Ons huis en tuin gezien vanuit de hoogte van de bomen. Wanneer ik daar dan aan denk word ik blij, het witte huis tegen 'de bosrand' aan, waar nu het groen van het gras verdwenen is onder een laag blaadjes van de grote eikenbomen. Waar de planten in herfstige rust zijn gegaan, de bijen bijna niet vliegen, en de kippen in de middag al heel vroeg gaan slapen. Waar her en der nog wat speelgoed ligt van de kinderen, te wachten tot het de schuur in mag. De stoelen en de tafel staan te wachten tot de zon weer gaat schijnen, om dan weer te dienen voor veel gezelligheid. En dat alles met het zachte maanlicht wat nu, bijna volle maan, zo prachtig aanwezig is in de nacht.

Bijzonder, dat die gedachte vannacht bij me opkwam, om te visualiseren hoe ons huis er in de nacht uit zou zien door de ogen van deze roepende uil. Het was een heerlijk beeld, en met de nog steeds roepende uil op de achtergrond, ben ik weer gaan slapen. En werd ik wakker met het lichte, zachte gekwetter van de mezen, die vonden dat het nu hún beurt was om me te wekken.

Tja dat is 'het risico' van het landelijk wonen, om de dieren rond je huis bij nacht en ontij te horen. Nou ik houd ervan.

Ik wens je een heerlijke zondag!

Loslaten kun je niet doen!

Staak je pogingen maar om los te laten,
je hoeft helemaal niets los te laten.
Loslaten kun je niet ‘doen’, onmogelijk!

Hoe meer je iets probeert los te laten,

hoe meer je er aan vast komt te zitten.

Maar als je bereidt bent de dingen
die je graag los zóú willen laten, totaal te ervaren…….
Dan zullen ze jou loslaten".

tekst: Erik van Zuydam

Een tekst die je het beste echt een paar keer kunt lezen en nog eens lezen...…...langzaam zal je begrijpen wat er écht staat.

All the different trees....

“When you go out into the woods,
and you look at trees,
you see all these different trees.
And some of them are bent,
and some of them are straight,
and some of them are evergreens,
and some of them are whatever.

And you look at the tree and you allow it.
You see why it is the way it is.
You sort of understand that it didn’t get enough light,
and so it turned that way.
And you don’t get all emotional about it.
You just allow it.
You ap-preciate the tree.

The minute you get near humans, you lose all that.
And you are constantly saying:
‘You are too this, or I’m too this.’

That judgment mind comes in.
And so I practice turning people into trees.
Which means appreciating them just the way they are.”

tekst: Ram Dass

Eigen sprankeling van Licht

Elk mens heeft
een uniek stukje
bij te dragen
in het grote avontuur
wat Leven heet.

Een eigen sprankeling van Licht
wat je uit mag dragen
hier, op deze plek
op Aarde
op jouw manier.

Laten we nu,
op dit moment,
ons eigen Licht aanzetten,
de tijd is rijp!

De kaarten gaan naar.....er zijn uiteindelijk 3 namen getrokken!

Afgelopen dagen ontving ik van ruim 60 mensen een berichtje dat ze mee wilden doen naar aanleiding van de weg-geef-actie die ik maakte naar aanleiding van het behalen van meer dan 1000 mensen die mijn werk 'volgen' op facebook.

En ja hoor, zoals ik al vertelde. Toen vanmiddag de kleinkinderen hier kwamen, heb ik gevraagd, of ze even wilden helpen. En sociaal als ze zijn, wilden ze heel graag hun steentje bijdragen.

Met natuurlijk wel de vraag, waarom dan oma? Ken je die mensen? Waarom willen ze dat?..... nou je kunt het helemaal zelf invullen. Het schaaltje met heel spannende kleine briefjes was al gesignaleerd. Iedereen werd rond de tafel gestationeerd, met in het midden het schaaltje met gifgroene briefjes!

en daar gingen we!

Jojanneke mocht als eerste: oogjes dicht, en pak maar een briefje

Kijk Will Kragt, jij bent de eerste gelukkige!

Daarna mocht Tristan.......ha die had geen tijd om zijn oogjes dicht te doen

En jij Jacoba Fox, jij bent nummer 2!

Fabian, onze oudste kleinzoon, 

ha die had het briefje al te pakken 

voordat er een foto kon worden gemaakt, maar deze naam trok hij

Beatrix Ehrlich, jij bent ook een winnaar!

Ik ontkwam er niet aan, dat ze alle 3 een naam wilden trekken. 

Helemaal leuk! 

Ik ga 3 pakjes kaarten maken en opsturen. 

Dus! Will, Jacoba en Beatrix sturen jullie mij een e-mail?

ada@adaenpietbouman.nl

met jullie adresgegevens? 

Komen de kaarten deze week naar jullie toe.

van harte gefeliciteerd.

Iedereen dank jullie wel voor het meedoen én de zo lieve woorden,

en voor het steeds maar weer bekijken van mijn tekeningen/

mandala's

.

Dank!!

She let go

She let go. Without a thought or a word, she let go.
She let go of the fear.
She let go of the judgments.
She let go of the confluence of opinions swarming around her head.
She let go of the committee of indecision within her.
She let go of all the ‘right’ reasons.

Wholly and completely,
without hesitation or worry, she just let go.
She didn’t ask anyone for advice.
She didn’t read a book on how to let go.
She didn’t search the scriptures.~
She just let go.

She let go of all of the memories that held her back.
She let go of all of the anxiety that kept her from moving forward.
She let go of the planning and all of the calculations about how to do it just right.
She didn’t promise to let go.
She didn’t journal about it.
She didn’t write the projected date in her Day-Timer.
She made no public announcement and put no ad in the paper.
She didn’t check the weather report or read her daily horoscope.
She just let go.

She didn’t analyze whether she should let go.
She didn’t call her friends to discuss the matter.
She didn’t do a five-step Spiritual Mind Treatment.
She didn’t call the prayer line.
She didn’t utter one word.
She just let go.

No one was around when it happened.
There was no applause or congratulations.
No one thanked her or praised her.
No one noticed a thing.
Like a leaf falling from a tree, she just let go.

There was no effort.
There was no struggle.
It wasn’t good and it wasn’t bad.
It was what it was, and it is just that.
In the space of letting go, she let it all be.
A small smile came over her face.
A light breeze blew through her.
And the sun and the moon shone forever more…

tekst: Safire Rose

Mandala: Elfenrust

Wauw meer dan 1.000 mensen volgen .........

Zomaar ineens zie ik het...….meer dan 1.000 mensen 'volgen' mijn facebookpagina. Nou hoe bijzonder is dat! Geen reclame of niks, gewoon op 'eigen' kracht, vinden mensen mijn pagina, op facebook, of hier op mijn eigen blog. Wat voelt het feestelijk!

Deze week schreef iemand me: "je tekeningen maken me blij", én dat blijf ik zo bijzonder vinden. Dat mensen dus écht zien en voelen wat ik 'bedoel' met mijn tekeningen of mandala's. Ik beschik werkelijk over een onuitputtelijke bron van mandala-teken-creativiteit (alleen de zak met tijd, die ontbreekt soms), dus dat blijft wel stromen en stromen. Maar het aller- allermooiste en -fijnste is dat mensen er blij van worden, of dat het soms zó raakt. 
Heb wel eens iemand huilend in onze woonkamer gehad, die één van mijn mandala's zag, waardoor ze zo geraakt werd, dat ze spontaan begon te huilen. Terwijl deze mandala helemaal in de lijn van mijn oermoeders stond, hoe persoonlijk wil je hebben? En toch....het raakte de ander, zij die helemaal niet bij deze familielijn hoort. 

Soms krijg ik naar aanleiding van iets wat ik schreef en tekenende berichtjes van 'wildvreemde' mensen die even hun verhaal kwijt willen, omdat iets in mijn tekening ze raakte, waardoor het verhaal eruit wilde. En dat is mooi, dat lucht op, dat geeft ruimte in een mensenhart. En ja daar doe ik het voor, het plaatsen van woorden en potloodstreken. En het allerleukste is, dat ik gewoon iets kies, waarvan ik weet dat er ergens iemand (waar ter wereld) een duwtje van krijgt, even een zonnestraal ziet verschijnen. En dát maakt mij dan weer gelukkig.

Blij word ik wanneer er weer nieuwe mensen aan de tekentafel aanschuiven, die nog nooit een mandala hebben getekend, en dat ik ze mag begeleiden in het vinden van de weg in het tekenen van de ronde vormen. Mensen die dan aan het eind van zo'n avond met tranen in de ogen zeggen, oh wat word ik hier blij van...……..wauw, dáár doe ik het voor. Al zoveel jaren lang. Op mijn eigen manier, zonder groots opgezette reclamecampagnes, in het volste vertrouwen dat ik de juiste mensen weet te bereiken, gewoon omdat zij het even nodig hebben. Heel kleinschalig, heel eigen, zo helemaal ik. 


Dus ja, toen ik zag dat er meer dan 1.000 mensen mijn werk waarderen, er een beetje geluk uit halen, nou dat vind ik heel bijzonder. En daarom zal ik ook blijven tekenen, in de eerste plaats voor mezelf, omdat ik hier de allerbeste therapie in gevonden heb die er maar kan zijn. Heb ik iets wat me behoorlijk dwarszit, hup ik klim in de potloden.....en het probleem ziet er echt anders uit. En dan voor alle andere mensen, waar dan ook ter wereld, die soms door een vorm of kleur, nét dat duwtje in hun rug krijgen om er weer voor te gaan.

Om het 'heuglijke' feit te vieren, maak ik een pakketje met 3 kaarten (bovenstaand) die ik verloot onder mijn trouwe facebook-volgers, zodat jullie op jullie beurt ook weer iemand blij kunnen maken. je kunt insturen tot zondagavond a.s.
Even een berichtje op facebook, of hier op mijn blog. Een persoonlijke mail mag natuurlijk ook.



Tot slot, de woorden van Drunvalo, een prachtige inspirator.....zijn woorden die mij tot in mijn kern raken:

0-0-0-0-0

“Als je besluit om het onderwerp Heilige Geometrie meer te gaan bestuderen wil ik je het volgende zeggen:

Als je in een zaal zit en naar de Heilige Geometrische vormen kijkt óf erover leest in een of ander boek, ontvang je de informatie op een passieve manier en neem je slechts een kleine hoeveelheid van de informatie uit deze tekeningen in je op. Als je er evenwel voor zou gaan zitten en ze zelf zou tekenen, ze daadwerkelijk zou construeren, zou er iets met je gebeuren, iets dat veel verder gaat dan wat er gebeurt als je er alleen maar naar kijkt. Iedereen die dit ooit gedaan heeft, zal dit beamen.

Als je er wérkelijk voor zou gaan zitten en de dingen op een rij zou zetten en de lijnen echt zou trekken, schijnt er iets te gebeuren dat veel weg heeft van een openbaring. Je trekt een cirkel en je begint het te begrijpen. Er gebeurt iets van binnen. Je begint op een heel, heel diep niveau te begrijpen waarom de dingen gedaan worden zoals ze gedaan worden. Volgens mij is er niets dat zit zelf construeren van deze tekeningen kan vervangen” 

Drunvalo Melchizedek: uit zijn boek “De Heilige Geometrie van de Schepping”, deel 1

Ik wens je een blije heerlijke dag!