Laag,
na laag
na laag
na laag
ben ik aan het
afpellen
en het is een
hele klus.
De ene dag komt
er dit tevoorschijn
de andere dag
weer totaal iets
anders.
Het is hard werken,
datgene wat
jaren en jaren
ondergestopt werd
diep in mezelf
wil nu gezien worden.
Het tuimelt en
duizelt me soms
houvast is totaal weg
ik dwarrel naar beneden
om soms weer met een
reuzensprong omhoog
te schieten en me
zó gelukkig te voelen.
Zo voelt het dus
het verlaten van het
vertrouwde leven,
wat er altijd
was, en waar ik mezelf
zo staande in moest houden.
Nu het wegvalt is er voor mijn
gevoel niets anders om me
aan vast te houden.
Soms zó zoekend,
zó vertwijfeld.
En ik weet,
het wordt anders
het gaat allemaal
zó anders worden,
maar eerst moet mijn
ballast die ik al jaren
met me meedraag
uit mijn lijf,
uit mijn wezen,
uit mijn Zijn
het moet eruit.
Dat lukt alleen door
rust, oneindig veel
rust te nemen, te
wandelen,
mijn creativiteit
laten stromen,
lief te hebben en
de wereld, de
wereld laten.....
Het afpellen is begonnen
daarbij optellend
de Volle Maan
die onderweg is,
en mijn lijf wat
er soms zó klaar mee is.
Overgave
stilte
en
vertrouwen
dát is dit moment
voor mij de beste
keuze om te leren
af te pellen
en niet steeds maar
weer afleiding te
zoeken in........
Dacht ik schrijf het
maar eens op,
omdat ik denk dat
veel lezers hier
op dit moment
precies hetzelfde
ervaren.
Dus schrijf ik voor
het ondersteunen
omdat je misschien
herkent......
en dat voelt soms zó fijn
dat je het niet alleen doet!
een warme groet
Ada
