Zomaar ineens die diepe,
diepe droefheid.
Het willen huilen gelijk
de wolven in het bos.
Tegelijkertijd de diepe
aanraking door woorden
van je hoeft het niet
alleen te doen,
er is zoveel hulp
je heen.
Mijn gevoelswereld voelt
soms als een 8-baan,
hoge hoogtes en diepe dalen,
bedroefd om de vriendschappen
die verloren zijn gegaan,
blijheid om het aan de tafel
schuiven van gelijkgestemde
zielen, wat een rijkdom.
De stilte, daar mag ik mezelf
hervinden, herpakken.
Uitrusten van de tuimelingen
die mijn hart maakt,
mijn verstand die het niet
bij kan benen,
wat soms achterblijft.
Ik weet, dat hier, op deze schrijfplek
veel herkenning zal zijn,
over de 8-baan,
het verdriet
maar ook
de ongekende vreugde.
Het is er allemaal,
tegelijkertijd,
dat mogen we nog leren,
in rust,
in kalmte,
in dicht bij ons zelf blijven.
Alles mag een plek krijgen
en ik weet, de tuimelingen
zullen nog even doorgaan
de hoogtes en de dalen
zijn nog niet weg,
maar ik kom iedere
keer een stap dichterbij,
dichterbij mezelf
en dát voelt goed.
Daar voel ik me veilig.
Ik wens je een heerlijke dag
Ada
mandala: "Slakkenhuis" (daar waar ik veilig ben)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.