Diep in de nacht, terwijl de wind zijn stem en kracht
laat horen én voelen, hoor ik ze weer.
De eikelkindjes...…...ze vallen op het dak
van een schuurtje wat hier
dicht tegen het bos aanstaat.
Zware klappen maken de nacht wakker.
Wat een kabaal kan zo'n klein eikelkindje maken zeg.
Wanneer de wind even heel hard aantrekt
vallen ze soms met tientallen tegelijk.
Ik moet er soms in de stilte om grinniken.
Moet dan ook denken aan al die vogels
die ergens verstopt tussen de takken
hun slaapje zitten te doen......
zouden zij dit ook horen en schrikken?
En de kabouters en de elfjes, en alle andere natuurwezens.
Zouden die ook een soort kleine 'hartstilstand'
krijgen bij zoveel kabaal.
Maar misschien horen ze het niet eens,
omdat ze natuurlijk ook heel kleine oren hebben.
Of misschien wel met die kleine oren diep onder hun kabouterdekens liggen.
Intussen ligt onze tuin en het weiland helemaal vol met eikeltjes.
Soms kwamen buurkinderen ze wel eens rapen, om ze in de winterdag te voeren aan de varkens. Maar nee, dat is nu niet meer. Dus de eikelkindjes blijven heerlijk rusten in het gras van de tuin.
En heel misschien groeit er uit al die vruchtjes nog wel eens een eikenboom.
Wanneer je Peter Wohlleben moet geloven komt er misschien van al die eikels maar 1 of 2 bomen tot volle groei! Ongelooflijk, zo weinig, maar wat hebben die exemplaren een overlevingsdrang!
Niet te geloven.
En dat overdenk ik dan allemaal in de diepe donkere herfstnacht...….terwijl de eikelkindjes een weg naar beneden vinden en daar rustig verder slapen.
En ik......ik draai me nog een keer heerlijk om, en slaap verder.
ik wens je heerlijke herfstavond
Ada
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.