Soms voel ik me weer als dat jonge kind
Verdwaald in de wereld waar ik niet in paste.
Verwonderd om me heen kijkend naar wat er gebeurde.
Als kind zocht ik de stilte, praatte met de dieren,
had hele gesprekken met kabouters, met elfen,
met Engelen......ik zag ze niet, maar ik wist
dat ze gewoon bij ons leefden.
Voelde me vaak helemaal niet thuis op Aarde
maar sloeg op mijn eigen wijze er doorheen.
Gaande op mijn levensweg vond ik steeds
meer mijn plek in de wereld, samen met een
paar dierbaren, die het 'draaglijk' maakten.
Toen ik de kleurpotloden ontdekte, en dat
ik daar mijn eigen wereld kon toveren,
mijn eigen beelden die ik zag vorm kon geven
kwam er rust. En kwamen er meer
gelijkgestemden op mijn weg.
Die het ook normaal vonden dat
Engelen ons begeleiden, dat elfen bestaan.....
En soms, wanneer ik nu om me heen kijk,
voel ik dat jonge kind weer.
De wereld die ik niet snap, de mensheid
die helemaal op hol gaat.
Die zo lijdzaam volgt, dat ik er verdrietig
van word.
Een mensheid die zo opgaat in materie, die
het wonder van het Leven vaak helemaal
niet opmerken.
Op dat moment vlucht ik,
naar mijn eigen wereld, naar de potloden,
in gebed, praat ik met de Engelen,
met de Natuurwezens
vraag ze om hulp voor de mensen.
Alleen wat ik toen, in mijn jeugd niet wist, maar
nu wel, we zijn met zovelen.
Die het niet begrijpen, die zich buiten de
'maatschappij' voelen. En dat verbindt op een
prachtige, krachtige manier.
Dat geeft een onnoemelijke kracht.
De kracht van samen.
Ik wens je een heerlijke samen-dag
Ada
mandala: "Grassprietjes"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.