Tranen

Tranen

Ik had er op gewacht.
Wist niet waar ze bleven.
En gisteravond toen gebeurde het.
Laat in de avond, stroomden ze.
Niet meer te stoppen,
het stroomde en stroomde
De lang verwachte tranen.
Bij het horen van muziek
die me deed denken aan 'vroeger',
vroeger, nog maar een paar weken
geleden, toen de wereld anders was.
Ik realiseerde me zo intens
dat het niet meer terugkomt, nooit meer.


Het intense voelde als weemoed,
naar het goede wat er vroeger ook
was, het intense, het blije.

Wekenlang leefde ik hier in een 'cocon'
samen, met Pieterman,
soms ook met onze (klein)kinderen
in de tuin waar ik alle bloemen tot
bloeien zag komen, de vogels
gevoerd zag worden door hun ouders,
de vogelbadjes die de hele dag vol waren
de dagen, dat de buitenwereld even
ver weg was.
De kleinkinderen die hier veel waren,
de hutten die gebouwd werden.
de boterhammen die buiten werden gegeten
de gesprekken die gevoerd werden
ook met de kleintjes
over hoe de wereld was veranderd,
ze vonden het wel ok, geen school,
maar verlangden ook weer naar juf en meester.

Toen gisteravond de tranen stroomden
wist ik dat het afscheid was,
van iets, van een 'vorig' leven
En dat we op weg gaan naar een nieuwe
wereld, vol ontdekkingen
vol Samen.
Het zal nog een kronkelweg zijn,
om bij Samen te komen, maar iedere
dag is weer een nieuwe
uitdaging, weer een nieuwe kans.
Om in Licht, Liefde en Vrede te blijven

Langzaam vond ik vannacht weer
de balans om verder te gaan
de nieuwe tijd in.
Want weet je, tranen wassen schoon
en banen nieuwe wegen.

Ik wens je een heerlijke dag,
met volle maan, en maansverduistering.
Ada