Laagstaande zon

De laagstaande zon knalt zijn stralen door het huis. Zalig verwarmend, maar oh, laat ook zien dat er een sopje door het huis mag, de stofzuiger aan de slag moet. De duif die hier tegen het raam vloog, och zijn afdruk is nog duidelijk te zien.....

En dan de Kerstboom, mmmmm, tja, die staat er nog glorieus bij, geen naald op de grond te bekennen (vers gekocht bij een kweker 'om de hoek'), maar toch.....voor mij mag de boom eruit.
En dan ook nog alle buitenversieringen......nu de zon zich zó laat zien, en de boomklever al op inspectie gaat bij de vogelhuisjes (ohoh), roept het een dubbel gevoel in mij op.

Diep winter geeft de kalender aan, maar mijn hart verlangt ook al naar de lente. En toch hoop ik ook nog op een dik pak sneeuw (sorry 'sneeuwhaters"), rode neuzen, koude handen en voeten na een wandeling over de Zonneberg. Omdat het ook voor de natuur 'beter' zou zijn. Sommige knoppen van struiken koekeloeren al aan de takjes. Maar ja alles, maar dan ook alles, is aan verandering onderhevig, dus ook de verschuiving van de seizoenen. We zullen er aan moeten wennen, overgave.

Ik schreef het al eerder, dit zijn voor mij Tussendagen, rommeldagen deze dagen tussen kerst en het nieuwe jaar. Aan de ene kant voelt het nog een beetje feestelijk aan de andere kant wil ik met 'de zwabber' door het huis.

Maar eerst gaan morgen de oliebollen in het vet (de buurmannen doen dat gezamenlijk), gaat er hier in Twente enorme hoeveelheden vuurwerk de lucht in, carbid wordt afgeschoten in melkbussen. Ja daar zal ik me echt even doorheen moeten bijten....Maar ik spreek in gedachten met alle dieren af, dat ze vroegtijdig een veilig heenkomen zullenzoeken.....oh ja, net als mensen zullen ze zich af en toe een 'rotje' schrikken.

Voor vandaag laat ik de boel de boel. Ik ga straks, vanmiddag, de potloden opzoeken, om te tekenen over het hier en nu, over Moeder Aarde, die langzaam aan het ontwaken is. Het beeld zit al in mijn hoofd, nu mag het eruit. Op papier.....

Ik wens je een mooie dag, en ik hoop dat bij jou ook de zonnestralen door de ramen vallen én je hart weten te raken.

de mandala is een ode aan de duif die waarschijnlijk door zijn vlucht tegen ons raam een beetje hoofdpijn kreeg.