Vandaag was het heerlijk weer om buiten te zijn. Heerlijk want vandaag waren onze 3 kleinkindjes hier ook........fijn buiten spelend..........dollend, fietsend, en vooral de jongste 2 op ontdekkingsreis........bijna 3 jaar......ach dan gaat de wereld voor ze open.
De benjamin van het 3span...........zag ik kijken naar de hoge bomen achter ons huis.........stond heel blij te zwaaien naar een vogel.........'daaaaaag vogel'.............riep ie hard. Oh. Zo ontroerend........
Helpen met veger en blik, met de bezem.......tjonge wat valt er veel te leren daar in de tuin bij opa en oma. Genietend van die stralende blije koppies, rode wangen van het buitenzijn..........ach door de ogen van de kleintjes mocht ik vandaag weer even sprakeloos zijn........dankbaar zijn.
Jaren geleden schreef ik een stukje over het Sprakeloos kunnen zijn:
"Sprakeloos kun je zijn. Over iets wat je waarneemt, wat je stil maakt. Schoonheid, ontroering, herinnering. Het komt meestal op een heel onverwacht moment. Wanneer al je zintuigen ontspannen zijn, neem je iets in zijn volheid waar, wat je zo intens roert, dat je niet weet wat je zeggen moet..
Sprakeloos........in de hectiek van het leven van alledag, met alle geluiden, indrukken is het soms zo heerlijk iets waar te nemen, wat je in stilte meevoert.
Laten we hopen dat we het nooit kwijtraken. De sprakeloosheid, zodat we het kinderlijk blije niet verliezen.........".
Het beeld van onze jongste kleinzoon, die de vogel nazwaait...........staat voor altijd op mijn netvlies...........ik ben er dankbaar voor...............
Mooi is dat sprakeloos zijn door een kind, dit gevoel ervaarde ik ook bij mijn kleindochter, ontroerend en zoveel liefde voelen. Ik kon huilen van geluk
BeantwoordenVerwijderen