Liefde en Compassie

 

Wanneer hardheid

tegenover zachtheid komt,

wanneer geschreeuw

overstemt wordt door koesterend spreken,

wanneer krokodillentranen

tegenover ontroeringstranen komen.

Wanneer hardheid

tegenover compassie komt,

wanneer bitterheid

tegenover vergevingsgezindheid komt,

wanneer wanhoop

tegenover hoopvol komt,

wanneer gezag

tegenover gezond verstand komt,

wanneer oorlogsvoering

tegenover Vrede komt.....

Weet dat Liefde en Compassie

altijd zullen winnen,

op welke manier dan ook.

We dragen alle gevoelens

in ons, niemand is heilig,

maar het gezonde verstand

en het diepe vanuit het hart voelen

kan wel de boventoon voeren

en zachtheid brengen.

Voor de ander, voor jezelf.

Omdat niemand beter is

dan een ander,

we maken allemaal onze fouten

laten we elkaar daar niet op

afrekenen.

We hebben als mensheid

intussen genoeg tolgeld betaald,

om de oversteek te maken,

naar een andere wereld

waar we ons zuivere menszijn

mogen laten zien.

Niemand is beter of meer

dan een ander.......

Voor het slapengaan

in de avond, zing ik vaak

het H'oponopono

een poosje

in mijn gedachten:

'Het spijt me,

vergeef me,

ik houd van je

dank je wel'

Mijn houvast in deze soms

onthutsende dagen....

waar iedereen fouten maakt

niemand zijn handen

in onschuld wast,

maar waar iedereen recht

op vergeving heeft.

Ik wens je een dag vol wonderen

Ada

deze tekst schreef en plaatste ik al eerder

Voor de denkers

 

Voor de 

na-denkers

over-denkers

maal-denkers

doordraai-denkers

uitpluis-denkers

niet meer te stoppen-denkers

ik-schiet-haast-uit-mijn-panty-denkers….

een oefening die ik

tijdens mijn cursussen

altijd uitdeelde,

uit het stokoude boek

van Kareen Zebroff.

Omdat hoofden van mensen

soms als een razende tekeer

kunnen blijven gaan, gedachten

soms niet te stoppen zijn.

Het malen van het denken

onophoudelijk is.

Zelf zou ik wel eens zo’n 

uit-knop willen bezitten

om te stoppen met het

steeds maar overdenken 

(wat helemaal niets oplost).

Daarom vandaag nog maar eens 

deze prachtige oefening delen,

hij is echt geweldig,

het helpt

het is eenvoudig

en gemakkelijk in te zetten.

Ook kan ik jullie van Bach

de White Chestnut aanbevelen

die als het ware een zacht dekentje

over je denken neerlegt.

Ada

Zij die weten

De verbindingen zijn gelegd,

soms bijna ongemerkt,

voelen we de 'draadjes' met

mensen, dieren én planten

om ons heen.

Zij die ons wat te leren hebben

over hoe het anders kan,

over hoe we terug naar onze basis kunnen gaan

de 'oude' kennis die grote stappen

naar voren doet,

zij, die de kennis met zich meedroegen

al levens lang, die gaan langzaamaan 

naar voren stappen en leggen de

stukjes naast elkaar neer,

om samen één geheel te vormen.

Het delen van het weten

over water, 

over vuur, 

over gezondheid,

over voedsel 

over kristallen

over de energie die we allemaal

in onze handen dragen

over onze stembanden 

waarmee we zingend wonderen 

kunnen verrichten

en nog zoveel meer......

Over het samenwerken

met de natuurwezens,

met de dieren,

met de planten,

met alle elementen om ons heen,

de kennis van de Oervolken

de kennis van de bossen

en de bergen......

Langzaam komen ze naar voren

zij die weten, die wisten dat

er op hun gewacht wordt,

en de tijd is NU.

Er is gewacht tot dit moment

in de tijd, omdat zij die weten

geleerd hebben in het donkere

verleden dat ze niet over deze

oude kennis mochten spreken,

tot NU.

Dus luister goed om je heen,

en observeer, omdat je door de

dag heen, talloze boodschappen

zult ontvangen van zij die weten.

Die hun kennis op hun manier 

aan het doorgeven zijn,

op hun eigen rustige manier

want eindelijk, eindelijk

is de tijd daar om te delen,

onvoorwaardelijk!

De kennis over Moeder Aarde,

én al haar bewoners,

en ook over de sterren,

de manen en de zonnen.

Niemand die precies weet

hóé de verandering komt,

hoe het eruit zal zien

maar dát die komt

dat is al waar te nemen

en te voelen,

overal!

Ik wens je een heerlijke dag

Ada

Het samen rooien...

 

Samen......

Zachtjes tik ik op

zijn arm….

hoor je hem,

vraag ik,

de Koekoek?

We staan stil,

zijn ‘goede’ oor richt hij

op de kant die ik

hem aanwijs.

Ja, hij hoort hèm.

Wat mij zo blij maakt.

Mijn lief, wiens gehoor

erbarmelijk is,

eerst door lang geleden

toen een rotje vlak naast

zijn oor afging,

later door Ménière.

Ik probeer hem steeds

te wijzen op geluiden

uit de natuur,

zodat hij ‘gewoon’

mee kan blijven

luisteren naar al

het moois om ons heen.

Dankbaar dat er nog

steeds dingen gehoord

worden.

Altijd wetende dat je

het samen moet doen.

In het leven,

in het dagelijkse leven,

maar ook op het

wereldtoneel.

Als we nou eens meer

rekening met de ander

zouden houden,

iets meer begrip tonen

voor iets waar de ander

moeite mee heeft,

last van heeft.

Wij, wij rooien het saampjes wel,

heus wel eens met onbegrip

soms met hele rare gesprekken

(omdat luisteren soms lastig is )

maar gelukkig soms ook

met zoveel humor dat we

dubbel kunnen liggen.

Ik wens het wereldtoneel

ook het nodige begrip

en inzicht voor de ander.

Misschien gaat de wereld het

dan ook met elkaar ‘rooien’

Vredes retoriek

 

Vredes-retoriek

is het tegenovergestelde van?

De mensen die gesneuveld zijn

door oorlogs-spellen,

de mensen die zich offerden

ontelbare eeuwen lang,

zijn vaak in mijn gedachten

door de boeken die ik lees,

door te luisteren naar de

verhalen van lang geleden

door te kijken naar de

symbolen die ons omgeven.

Die mensen die gedenk ik

zomaar gewoon in de zomerzon

of op de bank tijdens

het lezen, tijdens mijn wandelen.

Ik hoef dat niet op een gekozen

moment bij stil te staan.

Ik wil en kan niet kijken naar

de schijnheiligen die roepen

‘nooit meer!’ terwijl

oorlogsmachines wereldwijd

overuren draaien.

Ja ieder heeft een rol te spelen

op het wereldtoneel.

En er zijn hele lelijke

rollen bij, je hoeft ze maar

aan te kijken, en naar hun

taal te luisteren en je

ziet hun dubbelrol.

Maar zelf ben ik met een duidelijk

doel naar de aarde gekomen,

om Vrede te brengen,

op mijn eigen wijze.

En dat blijf ik ook doen,

soms tegen beter weten in.

Laten de ‘Schoofs’ en ‘Alexen’

van deze tijd hun oorlogsretoriek

maar rondbazuinen.

Ik weet dat ik van een generatie

afstam die opstaat

die ziet

die weet

die hier niet meer

in mee zullen gaan.

De grootouders

die pal vóór hun kleinkinderen

zullen gaan staan!

Én voor alle mensen die

geacht worden bereid

te zijn, te sneuvelen in

een oorlog.

Wiens oorlog?

nou, die van machtsgeile mensen.

Die zelf hun kinderen níét sturen

die snel ergens naar toe vluchten.

Ook dat heeft de geschiedenis

gewoon laten zien.

Vredes-retoriek,

want genoeg is genoeg.

Ik stuur mijn Vredesduif

en mijn woorden

de wereld in,

mijn taak voor nu,

in deze wereld.

Laten we het voor eens

en altijd stoppen!