Draaikolk

 

Wat mijn vader me leerde over draaikolken.

Wij zijn allemaal in een draaikolk gekomen

één die lijkt loodrecht naar beneden te gaan,

het voelt of we rechtstreeks

de afgrond in getrokken worden

we niets meer hebben om ons aan

vast te houden, de grip kwijt zijn.

Dat is denk ik juist de bedoeling van deze tijd

om alles te laten gaan zoals het ooit geweest is

omdat de vroegere tijd waarin we nog maar

zo kort geleden leefden nooit meer komt,

omdat het allemaal zo anders gaat worden.

De draaikolk zorgt ervoor dat je ook niets

meer kunt vasthouden, je wordt gedwongen

te laten gaan, dat wat ooit was.

Als meisje groeide ik op aan één van de

drukste rivieren in Nederland, de Merwede,

waar grote vrachtschepen de hele dag

af en aan voeren, maar ook een rivier

met zoveel kribben, waar de verraderlijkheid

van de draaikolken was.

Ik leerde van mijn vader, dat áls ik zwemmend

in zo'n draaikolk terechtkwam, ik mezelf mee

moest laten gaan, helemaal diep naar de bedding

van de rivier.

En als ik dan grond voelde, me dan moest afzetten,

zodat ik als het ware omhoog zou schieten de

draaikolk uit, en dan zo zou kunnen wegzwemmen.

Moet juist in deze dagen vaak aan zijn woorden

denken, omdat we als mensheid allemaal in die

draaikolk van het leven terecht zijn gekomen.

Eerst naar de diepte van de kolk, hoe lastig het ook is,

om daarna als een pijl uit een boog omhoog te

schieten, en je hoofd boven water krijgen.

Om vol verwondering naar de nieuwe wereld te kijken

met allemaal reizigers die net uit de draaikolk

omhoog zijn gekomen.

Moe, verfrist, verwonderd en blij.

Ik wens je een heerlijke dag.

Ada

een mandala des levens

foto van heel lang geleden......moi, als klein meisje, die

met haar voetjes het water van de rivier mocht

voelen, en die later een enorme waterrat werd...