Ga je het nu zien?

 

Ga je het nu écht zien?

Ga je het écht begrijpen?

Dat alles in het Leven vergankelijk is?

Er absoluut geen garantie op 'voor altijd' is?

Dat vriendschappen, banen, relaties,

of wat dan ook altijd tijdelijk zijn?

Een moment in de tijd deel je

met mensen, met dieren,

Je deelt de liefde, de zorgen,

de blijheid, het verdriet.....

noem maar, maar het gaat

altijd voorbij.

Is dat erg? Als je je vasthoudt

en vastbijt in iets wel ja.

Maar als je mee kunt stromen

met dat wat komt of gaat

kun je veel meer in overgave

leven, meegaan met wat is!

We zijn allemaal mensen of dieren

kwijtgeraakt in dit leven,

soms eigen keus,

soms door de overgang naar

de 'andere zijde',

soms omdat het samen

niet meer paste.

Maar ben je ze echt kwijt,

nee, ze gaan mee in je hart.

Omdat ergens het moment van delen

is geweest, waar je van

leerde, waar je blij van werd,

wat je sterkte,

wat je liet groeien.

Het moment van verdriet of boosheid

van verlies of laten gaan,

ook daar leerde je van,

ook dat draag je mee in je Zijn.

Ook daar zit de kern

van liefde in.

Geen enkel mens op deze wereld

wordt hiervan gevrijwaard,

het hoort bij het menszijn!

Het samenzijn, het verlies,

het verdriet, maar ook de blijheid.

Wanneer je op die manier in het

leven staat, zó naar het leven

probeert te kijken,

gaat er een nieuwe wereld

voor je open, gaat de hemel

voor je open.

Liefde voor alles wat

is én was,

dat neem je voor altijd

mee in je hart,

dat neemt niemand je af,

dat is van jou!

Koester het.

Ik wens je een liefdevolle dag

Ada