Daar onder de bloeiende magnolia, werden de verhalen verteld. Er werd gehuild, gelachen, gedeeld, de bekende duwtjes in de rug uitgedeeld, maar waar vooral in respect en liefdevol naar elkaar werd geluisterd.
Ik had haar opgehaald op het station....... oh wat heerlijk om elkaar weer te zien (het was té lang geleden weer), de treinmachinist nam met een brede grijns mijn bedankje in ontvangst "Dank je wel dat je mijn zusje bracht...."!
Hij stak vrolijk zijn hand op en gaf het signaal om weer verder te rijden.
En wij, wij praatten wat af, dronken koffie en thee, aten samen..........och zo heerlijk, altijd komen we tijd te kort. Té veel te vertellen, té veel willen laten zien.
Onder de bloeiende magnolia, in de heerlijke lentezon, trokken we de kaarten, en zijn wij gaan tekenen en kleuren. Soms is het leven zó goed, zo fijn......en een prachtige herinnering heb ik daar op papier gezet.......een kleine sluiertekening, naar aanleiding van de kaart die ik getrokken had: "Vertrouwen".
Vertrouwen in de toekomst, in de tijd die komen gaat. En in de wetenschap dat er een diepe vriendschap is, waar ik altijd kan huilen en lachen........en waar ik ook altijd het duwtje zal krijgen, liefdevol.
Ik wens iedereen zulke dierbare momenten........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.