Soms sluit ik me af van de wereld

 

Soms,

soms sluit ik me af van de wereld,

ben ik er even niet,

is het gewoon teveel

wat ik voel, 

wat ik zie, 

wat ik ervaar.

Dan zoek ik rust in onze tuin,

klets met de kippen, de bijen,

spreek een plantje soms moed in,

praat met het 'onzichtbare'

zing mijn mantra's

vind ontspanning in mijn creativiteit,

ben ik gewoon stil.

Te groot, 

te veel, 

te lelijk,

maar tegelijkertijd ook zo mooi.

De wereld laat zich nu van

alle kanten ongenaakbaar zien.

Mijn hart valt soms 

in een peilloze diepte,

om met een reuzenvaart 

omhoog te springen.

Ik heb mijn tijdlijn gekozen, 

lang geleden al, 

zonder het bewust te weten.

Rust, eerlijkheid, zuiverheid,

'woordvoerder' zijn van het onzichtbare

dat is mijn weg die ik ga.

Om te proberen de wereld 

wat mooier te maken.

Maar ik hoor ook bij 

mijn mensen-groep

die me zo lief en dierbaar zijn,

waar ik mezelf kan zijn,

waar ik voor door het vuur ga.

En toch sluit ik me soms 

even helemaal af

om mijn rust te vinden,

om op te laden, om proberen te

bevatten wat er gaande is.

Om ook weer in volle vaart tevoorschijn

te komen, me weer te laten zien,

aan de wereld, om weer bij te dragen

aan het nieuwe wat onderweg is,

om te gaan omarmen wat komt,

maar eerst te ondersteunen van

wat nu nog hulp en inzicht nodig heeft.

Voor jullie allemaal een warme omhelzing

omdat we soms niet meer even weten

hoe nu verder.....

maar de nieuwe wereld gloort!

Ada

mandala: "ze vraagt het aan de Slak"