Beelden op mijn netvlies
die me uit mijn slaap houden.
Geluiden die ik steeds
maar blijf horen terwijl ik
de slaap probeer te vatten.
Ik voel de pijn van de man die
geslagen wordt met stokken,
ik voel de waanzin
van degene die slaat,
maar ik voel ook het 'niet
begrijpen' van een dier
die iets moet doen
wat het niet snapt en niet wil.
Beelden brengen de werkelijkheid
zó dichtbij, zó intens.
Beelden die zovelen zullen
beroeren, zoveel harten die
schrikken bij het zien.
En tóch, er gebeurt ook iets
prachtigs, de energie van Licht
wat zich bundelt, op welke
manier dan ook.
Mensen wiens ogen
ineens geopend worden.
Verontwaardiging van het
te ver gaan…….de grens
is bereikt.
In de nacht, wanneer beelden
me wakker houden, bid ik
voor de man die geslagen is,
maar ook voor degene
die de waanzin voelde
óm te slaan, maar ook voor het
dier wat niet wist wat te doen.
Ik bid voor iedereen die het
even niet meer weet.
Wiens ogen met een schok open
zijn gegaan.
Het is voorspeld.
Alles komt in het Licht te staan,
alles wordt uitgezuiverd.
Een proces wat veel pijn
zou gaan doen.
Ik bid voor iedereen…….
H’oponoponono
Het spijt me
Vergeef me
Dank je wel
Ik houd van je
Ik wens je een liefdevolle dag
Ada
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.