Soms heb je van die dagen......

Soms heb je van die dagen, waarop je je afvraagt waar we naar toe gaan met de wereld. Er wordt verslag gedaan over oorlogen, opstanden, hongersnood, groot leed in welke vorm dan ook, vaccineren of niet, jonge mezen die sterven in hun nestje omdat er zoveel gif wordt gespoten, ontbossing, het 5G netwerk.….brrrrrr. 

Soms, op zulke dagen, leg ik soms mijn hoofd even in mijn schoot, met tranen in mijn ogen, kan ik het even niet meer handelen. Al dat grote leed. En dit is nog maar het topje van de ijsberg, wat we af en toe zien en lezen. En ik weet dat het allemaal een 'gekleurde' kant heeft. Ieder zijn of haar mening. Ieder wil het leven leiden op een eigen wijze. En ik weet ook dat het nieuws zich razendsnel laat zien, binnen een minuut weet de hele wereld wat er ergens gaande is. Soms is dat gewoon veel te veel.

Dan denk ik aan vroeger, toen er nog een krant werd gelezen bij het ontbijt. Waarin je kon lezen wat er dagen daarvoor was gebeurd, en hoe was het dan in onze grootouders tijd? Die moesten misschien wel een week wachten tot nieuws vanuit een ander werelddeel binnenkwam.

Soms op zulke dagen, voel ik de zwaarte van de hele wereld, het leed van alle mensen, dieren en planten...…..maar het helpt écht niet om mijn hoofd te laten hangen, om tranen te plengen. Dat weet ik heus allemaal wel, maar waar ik last van heb is om de zwaarte te kunnen voelen.

Op zulke momenten trek ik mijn tuinkleren aan...….en ga naar buiten. Want daar vind ik dan de oplossing. De vogels ze zingen hun hoogste lied, trekken zich helemaal niks aan van wereldleed. De bloemen bloeien uitbundig, en hun geuren verzachten de wereld. De kippen keuvelen gezellig tegen me, als ik wat graantjes gooi. De vogels nemen een waterbad en spetters vliegen heerlijk rond. De wind neemt op dat moment mijn zorgen mee. Ik praat met de elfen, de engelen, Merlijn, de natuurwezens...….het voelt als diep verbonden zijn.

Langzaam voel ik de zwaarte afglijden, wordt mijn hoofd leeg en kan ik weer ademen en genieten van al het mooie, wat er om me heen gebeurt. Dat is ook de bedoeling denk ik. We hoeven niet alle wereldleed op onze schouders te dragen, maar soms ben je gewoon intens bewust. Misschien ook wel even goed om je te realiseren hoe goed je leven is, hoe goed het toeven is hier op onze aarde.

Soms heb je van die dagen.
Vandaag is de wereld alweer heel anders gekleurd, een tekening ligt hier op tafel, vandaag zal ik mijn dag kleuren met potloden, er heel veel liefde voor de wereld instoppen....en vanavond zal er weer een kaars branden voor iedereen en alles die het nodig heeft. Dát is het steentje wat ik bij kan dragen....vandaag zal ik iedereen die ik op mijn pad tegenkom wat warmte sturen, want mensen, dieren en planten kunnen wel wat extra liefde en aandacht ontvangen. Daar bloeien ze van op, het zal worden gevoeld, daar ben ik van overtuigd.

Ik wens je een heel mooie dag.