Soms sluit ik me af van de wereld,
ben ik er even niet,
is het gewoon teveel
wat ik voel, wat ik zie, wat ik ervaar.
Dan zoek ik rust met mijn wandelschoenen,
praat met het 'onzichtbare'
zing mijn mantra's
vind ontspanning in mijn potloden,
ga in meditatie mijn stilte in.
Te groot, te veel, te lelijk,
maar tegelijkertijd ook zo mooi.
De wereld laat zich nu van
alle kanten ongenaakbaar zien.
Mijn hart valt soms in een peilloze diepte,
om met een reuzenvaart omhoog te springen.
Ik heb mijn tijdlijn gekozen,
lang geleden al, zonder het te weten.
Rust, eerlijkheid, zuiverheid,
'woordvoerder' zijn van het onzichtbare
dat is mijn weg die ik ga.
Om te proberen de wereld wat mooier te maken.
Maar ik hoor ook bij mijn mensen-groep
die me lief zijn, waar ik mezelf kan zijn,
waar ik voor door het vuur ga.
En toch sluit ik me soms even helemaal af
om mijn rust te vinden,
om op te laden, om proberen te
bevatten wat er gaande is.
Om weer in volle vaart tevoorschijn
te komen, me weer te laten zien,
aan de wereld, om weer bij te dragen
aan het nieuwe wat onderweg is,
om te gaan omarmen wat komt,
maar eerst te ondersteunen van
wat nu nog hulp en inzicht nodig heeft.
Voor jullie allemaal een warme omhelzing
omdat we soms niet meer even weten
hoe nu verder.....
maar de nieuwe wereld gloort!
Ada
.jpg)
