Bloesemen

 

Onze tuin.....nog niet zoveel kleur,

wat ik eigenlijk wel graag zou zien.

Maar dit jaar is het ietsje 'later' dan 'normaal'.

Och de natuur laat zich niet sturen door de mens,

planten doen lekker hun eigen ding, bloesemen

wanneer het uitkomt, en groeit díé kant op waar

ze het beste licht vangen.

Verwonderd, en zeker dit jaar, kijk ik naar al

het groen wat er zomaar weer is. Een paar maanden

geleden was het hier in Twente ca. - 18 graden, een

giga dik pak sneeuw, zó dik dat een buurman met

trekker met schuiver ons pad schoon kwam maken.

Zo'n dik pak, dat wij onszelf een paadje naar de kippen

moesten graven (wel grappig is dat de kippen iedere

dag een eitje bleven leggen).

Natuurlijk wist ik wel dat het zou herstellen, maar

toch raakt het me weer dát het ook gewoon komt,

op een eigen tijd. In een eigen ritme.

Gewoon zichzelf blijvend.

Juist in deze tijd, word ik me er zo van bewust.

Wij mensen, die juist nu, terugkeren naar een eigen ritme.

Naar hun eigen zijn, vooral NU. Mogen bloesemen op het moment

wat goed voor hun is, in hun tempo, op een eigen manier.

Soms met wind mee, soms met wind tegen.

Het beste ervan makend, omdat ze gewoon wéten, dat

het hun weg is. Hun eigen weg inslaan.

Wij mensen, die vaak zo ver van de natuur afgedreven zijn,

die zo weinig meer op het verloop van het leven

vertrouwen, het allemaal zó graag zelf in de hand

willen houden. Controle willen houden. Maar nu,

zijn de veranderingen zo groots, daar kun je geen controle meer over houden, alleen maar meestromen.

Tja, ik had ook al willen genieten van een paar roosjes,

maar nee, nog even niet. De knoppen zijn veelbelovend,

en ik ben zo trots, zo blij, met alle planten die gewoon

zijn blijven leven, die niet opgaven.

Alles op zijn tijd, ook nu, juist nu, zal alles wereldwijd,

zijn plaats gaan vallen. Het heeft zijn eigen loop, maar

het komt, het komt echt, de verandering. Waarin mensen

weer mens mogen zijn, waar ze mogen bloesemen op

hún eigen tijd, op hun eigen manier.

Geniet van de zon en de koesterende warmte,

probeer goed te aarden, blijf bij jezelf.

Alles op zijn tijd, net als de planten en de bomen,

heb vertrouwen is het grote geheel.

Ik wens je een heerlijke dag.

Ada

mandala: "Zo blij"

Bereid je voor.........

 

Bereid je voor

op wat komen gaat.

Waar al tijden en tijden

over geschreven werd

waar over verteld werd

wat uitgelegd werd,

maar waar zoveel mensen

hun oren en ogen voor sloten.

Het niet wilden weten

het soms niet konden begrijpen.

Bereid je voor,

want de onthullingen

staan op het punt van

wereldwijd verschijnen.

De kracht hiervan zal

ongekend zijn.

Bereid je voor dat

je een korte tijd

even helemaal

op jezelf vertrouwen moet.

Omdat wat er om je heen gebeurt

onbegrijpelijk zal zijn.

Blijf bij je eigen kern, blijf

in je zelf vertrouwen.

Bereid je voor

op het Licht

wat eindelijk door zal breken.

Niet zonder slag of stoot

want het verdriet van het

weten zal groot zijn.

Dat de wereld helemaal niet

was wat zoals het leek

dat dingen totaal anders in

elkaar steken dan dat

we voor geschoteld kregen.

Bereid je voor

als mens,

maar ook als Lichtwerker

de tijd breekt aan

om het Licht écht

daadwerkelijk te laten schijnen

over alles wat het

Licht niet kan verdragen,

zodat nu alles,

maar dan ook echt

uitgezuiverd gaat worden.

Want daarvoor ben jij hier

op dit moment op aarde.

Ik wens je een heerlijke dag.

Ada

mandala: "Poort naar het Licht"

(noot van mij: ik deelde dit al eerder,

maar we gaan steeds dieper en dieper

ons bewustzijn in, dus nog steeds

actueel).

Het sprookje van de dood

In deze dagen waarin mensen verdriet voelen om datgene wat er gaande is in de wereld, komt dit boekje steeds weer in gedachten. Zelfs vanmorgen sprak ik er nog over met mijn vandaag jarige dochter.

Het boekje "Het sprookje van de Dood", geschreven door Marie-Claire van der Bruggen, waarin wordt uitgelegd dat ieder mens een eigen weg heeft te gaan, eigen 'contracten' heeft afgesloten om te gaan naar de volgende dimensie, maar ook dat de mensen die je het meest 'last' bezorgen, diegene zijn die echt het meest van je houden. Het is allemaal al afgesproken voordat je naar de Aarde kwam.

Heb je het boekje wel eens gelezen? Wil je het dan nog eens gaan lezen? zodat je weer helemaal helder voor de geest hebt wat er op dit moment gaande is. Heb je het nog niet gelezen, lief mens dan is dit een prachtige aanrader. Intens, verhelderend en zó zonder angst.

Mijn exemplaar is al zo vaak uitgeleend geweest, en steeds kreeg ik weer terug "wat prachtig", dit is het dus, dit wilde ik altijd al weten.

Dus op deze stralende lentedag, wil ik je graag meegeven, ga het prachtige boekje lezen, en écht, het zal zo helend voor je zijn!

Ik wens je een heerlijke dag

Ada

Dunne draad

 

Wij lijken als koorddansers,

balancerend

over een dunne draad,

blijven we overeind?

en lopen we door?

of vallen we

linksom of rechtsom?

De dunne draad die staat

voor de weg die we van

hogerhand moeten volgen

om netjes in het gareel

te blijven,

om te doen wat ze van

ons verwachten.

Te lang, te veel

wordt er met elkaar over een

té dunne draad gelopen,

mensen balanceren

te lang,

willen van het dunne draadje af

om met stevige gegronde

passen hun eigen weg te gaan.

Té lang wordt onze eigen gang

van het leven, belemmerd

wij die als mens in vrijheid

zijn geboren, wij die

geleerd hebben om

rekening te houden met de ander

en te zorgen voor elkaar,

dat willen we ook,

maar.....

we moeten zelf ook de ruimte

krijgen om op pad te gaan

en niet te hoeven balanceren

als een koorddanser.

Om ons heen kijkend

zie je de verwarring!

Zie je de vragen.

"Waarom loop ik eigenlijk

op die dunne draad,

omdat het van hogerhand

is gevraagd of opgelegd?"

Mensen springen van het

draadje af,

linksom of rechtsom,

en lopen met grote

stevige stappen hun

eigen toekomst tegemoet

velen zijn al op pad gegaan,

in de hoop dat velen

zullen volgen,

'af zullen stappen'

van het feit

dat wij als mensen

géén koorddansers zijn.

Waarom balanceren

als er een Moeder Aarde is

waar we met grote stevige

stappen, haar erend en dankend

ons eigen pad mogen lopen?

Ik wens je een heerlijke nazomer-dag

Ada

Stormen die razen

Weet je wel

dat het plan zich voor

je ogen ontvouwt.

Dat alle beweging op Aarde,

alle stormen die nu razen,

op alle gebieden,

de weg vrij aan het banen

is voor de toekomst.

Dat alles opgeschud wordt,

dat aan alles wordt gewerkt

om te veranderen,

om te schonen.

Ondanks de grote verdeeldheid

die er lijkt te zijn onder de mensen

zie je langzaam de verbinding ontstaan.

Wordt door het donkere,

het duistere heen geprikt.

Omdat mensen ontwaken,

dichter bij hun voelen komen,

steeds beter kunnen zien

wat echt én niet echt is,

wereldwijd.

Een proces wat in volle gang is

en een ieder voelt dat het nodig is,

dat het niet meer wordt als vroeger,

maar dat juist nu de kansen klaar

liggen om dingen anders te gaan doen.

Ogen gaan open,

harten gaan open,

handen worden ineengeslagen

omdat we het niet alleen kunnen.

De processen die soms zó

oneerlijk lijken, zo tot verzet leiden

zijn juist de momenten die ons gaan

verbinden, die ons met elkaar

een andere weg laten inslaan.

En het gaat niet eens

meer stap voor stap,

er worden mega sprongen gemaakt,

ieder moment van de dag.

Het tij is niet meer te keren,

de horizon van de nieuwe tijd

is te zien in de hemelkleuren

van de dageraad.

Te voelen in de wind,

te horen in het

zingen van de vogels.

Nog een paar flinke stappen

te nemen,

ondertussen de handen ineengeslagen

de harten verbonden

met open ogen,

leiden we elkaar

de nieuwe tijd in.

Samen, met elkaar,

zij aan zij

we zijn er bijna!

Ik wens je een heerlijke dag

Ada

 

Pardoes

 

Pardoes, het lijkt ineens

alsof uit het niets

beaamd wordt wat al tijden

verteld wordt.

Waar al tijden over geschreven

wordt.

De puzzelstukken gaan vallen.

De kinderen die ten onrechte zoveel

leed en schade opliepen door te

dreigen......denk aan opa en oma, anders

worden ze ziek, of nog erger.

Een Duitse krant die zelf verontschuldigen

aanbood, aan de kinderen daar.

Het boek van Fa#ci wat ineens niet

meer door sommige winkeliers op de

markt wordt uitgegeven, de reden,

omdat er in Amerika zoveel ophef is

ontstaan over zijn beleid.

Vliegtuigmaatschappijen die zich beraden,

met elkaar, of mensen met een c#spuit wel

in mogen stappen. En die de

verantwoordelijkheid niet willen dragen

van eventuele schade die mensen oplopen

door stoffen in hun lichaam die kwalijk kunnen

zijn.

Over bloeddonaties zijn ook al discussies,

wereldwijd zijn organisaties zich aan het beraden.

Medicijnen die wél werken, mogen toch op

de markt komen.

Spuiten die dan weer wél en dan weer

niet gegeven mogen worden.

Mensen die ineens zelf mogen kiezen,

beleid? Nee, het water komt te hoog

voor sommigen.

Pardoes, zomaar ineens, lijkt het,

komen deze berichten naar buiten.

En dan nog maar niet te spreken over

de kwalijke gevolgen die zichtbaar worden

het ontzielde wat bij sommigen gebeurt.

Ineens is het er, en er komt nog veel meer.

Ik houd mijn hart vast voor wat komen gaat.

Ik bid iedere avond voor het slapen gaan

mijn gebed, in de hoop dat veel mensen,

die het 'voor een ander' deden,

niet de schade zullen oplopen waar ook

wereldwijd al over geschreven wordt.

Nog steeds met het respect naar de ander

voor de keuze die gemaakt is of gaat worden,

maar alsjeblieft lees je in, zoek en kijk....

er is zoveel bekend, er is al zoveel zichtbaar.

Over beleid wat niet goed uit gaat pakken

voor de mensen.

Ik geef jullie allemaal een warme, liefdevolle groet

Ada

tekening: Mijn Gids (degene die mijn voelsprieten aanzet)

Ik ben Vrede

 

Ik eer Moeder Aarde,

en al haar bewoners.

De mensen, de dieren,

de kristallen,

het water, de lucht, de aarde.

Alles wat op en in haar leeft.

Ik eer de sterren,

de manen, de zonnen,

die hun cirkels draaien,

die hun invloed op alles uitoefenen.

Ik eer de Ouden,

die naast ons meelopen

en ons raadgeven,

ons ondersteunen.

Hoe verbonden zijn we

met dit alles,

het één kan niet leven

zonder het ander.

Moeder Aarde die haar

warrige veren schudt,

ons wakker probeert te maken.

Zij, die ons wil laten zien

dat het zo niet verder kan.

Dat we moeten veranderen,

zij aan zij, hand in hand.

Als ik in de avond onder de maan

en de sterren sta, me zielsklein voel,

maar tegelijkertijd ook

zo immens groot,

door de krachtige verbinding met Alles,

kan ik alleen maar hardop zeggen,

tegen Moeder Aarde

en al haar bewoners:

"Ik ben Vrede"

Ik wens je een heerlijke dag

Ada