Iedere dag is weer
een nieuwe uitdaging.
Dat is altijd al zo geweest.
Ieder leven, iedere dag weer.
Zolang de mens op aarde
leeft is het zo geweest.
Nu in deze onstuimige tijd lijken
de uitdagingen groter en groter.
Het lijden van de mensheid,
de ondraaglijke oneerlijkheid
waarmee sommigen de
ander bejegenen.
Gewoon in het zicht
van iedereen, open en bloot.
Mijn gedachten gaan in deze tijd
heel vaak uit naar mijn oermoeders.
Ik vraag ze raad, ik vraag ze
dichtbij me te staan.
Want hoe deden zij dat, in tijden
van lijden, oorlogen, honger.....
Wij zijn écht niet de eersten
de mensengeschiedenis die
voelen hoe het is om onheus
te worden bejegend,
aangevallen te worden door
degenen die juist zouden
moeten verdedigen.
Maar deze kracht, van onze oermoeders
én oervaders, hebben ons hier op
dit moment in de geschiedenis gebracht.
Ze gaven niet op, vochten door,
knokten voor hun kinderen
en voor hun ouderen.
Zij die ontberingen voelden,
én soms ook dachten dat ze
alleen waren in hun gevoelens
en in hun ervaringen.
Ze zijn door gegaan, soms tot het
bittere eind.
Met ons, iedereen die
nu op aarde leeft
als resultaat.
Wij, in onze tijd zijn 'gezegend'
met een wereldwijdweb van verbinding
waar we de ander op kunnen zoeken,
de gevoelens kunnen delen,
de krachten kunnen bundelen.
Wat ons sterkt, ons kracht geeft
on verrijking geeft.
Zullen wij ook overeind blijven staan?
Gaan wij ook doorknokken voor
onze opvolgende generaties?
Zullen we ook onszelf soms overstijgen
door een kracht van een Leeuw of
Leeuwin te laten zien.
Bulderend, briesend voor 'onze'
kinderen te gaan staan.
Voor mij is het iedere dag een
uitdaging, die ik met 2 handen grijp,
in navolging van de oermoeders.
Omdat de wereld verder zal gaan
en gedragen zal worden door de
liefde, die zovelen voor de medemensen
voelen.
Ik daag je uit.
Doe je mee?
Zullen we brullen als Leeuwen
en Leeuwinnen?
Ik wens je een heerlijke dag
Ada
