La Grande Dame
oftewel
Tante Truus
mijn kippenvriendin.
Woonde al jaren bij ons.
Een bijzondere kipje,
bijna nooit een eitje gelegd
maar ze was wel de
moederkloek van ons
toompje kippen.
Ze riep de andere dames
naar binnen als het te
donker dreigde te worden,
liep als een dame door
de kippenren, voorzag
zich altijd van een
heerlijk zandbad, alleen
voor haar.
En altijd, altijd
kletsten we samen,
ze gaf altijd een tokkend
antwoord als ik bij ze was,
ze aan het voeren was.
Tot het laatste tijd
ze durfde niet meer uit
het hokje te springen
dus werd ze in de ochtend
met alle egards uit het
hok getild,
waarna ze heerlijk
haar weg zocht.
Dapper mee wilde doen
met de anderen,
en toch.....iedere
dag werd het een
beetje minder.
Deze week ging het
helemaal niet goed.
We hebben haar een eigen
plekje, in de ren, gegeven
zodat ze toch bij
de bij de dames was
maar dat ze helemaal
haar eigen tempo kon
volgen.
Regelmatig waren we
bij haar, ze bleef ons
begroeten met haar tokjes.
Tot gistermorgen.
We hebben Tante Truus
een plekje in het weiland
gegeven, het stukje land
waar ze haar hele leven
heeft gewoond samen
met 'haar' toompje kippen.
La Grande Dame,
lieve Tante Truus,
het was een eer om
je 'ons kipje' te mogen
noemen, je zal
gemist worden.
