Wat mijn vader me leerde over draaikolken.
Wij zijn allemaal in een draaikolk gekomen
één die lijkt loodrecht naar beneden te gaan,
het voelt of we rechtstreeks
de afgrond in getrokken worden
we niets meer hebben om ons aan
vast te houden, de grip kwijt zijn.
Dat is denk ik juist de bedoeling van deze tijd
om alles te laten gaan zoals het ooit geweest is
omdat de vroegere tijd waarin we nog maar
zo kort geleden leefden nooit meer komt,
omdat het allemaal zo anders gaat worden.
De draaikolk zorgt ervoor dat je ook niets
meer kunt vasthouden, je wordt gedwongen
te laten gaan, dat wat ooit was.
Als meisje groeide ik op aan één van de
drukste rivieren in Nederland, de Merwede,
waar grote vrachtschepen de hele dag
af en aan voeren, maar ook een rivier
met zoveel kribben, waar de verraderlijkheid
van de draaikolken was.
Ik leerde van mijn vader, dat áls ik zwemmend
in zo'n draaikolk terechtkwam, ik mezelf mee
moest laten gaan, helemaal diep naar de bedding
van de rivier.
En als ik dan grond voelde, me dan moest afzetten,
zodat ik als het ware omhoog zou schieten de
draaikolk uit, en dan zo zou kunnen wegzwemmen.
Moet juist in deze dagen vaak aan zijn woorden
denken, omdat we als mensheid allemaal in die
draaikolk van het leven terecht zijn gekomen.
Eerst naar de diepte van de kolk, hoe lastig het ook is,
om daarna als een pijl uit een boog omhoog te
schieten, en je hoofd boven water krijgen.
Om vol verwondering naar de nieuwe wereld te kijken
met allemaal reizigers die net uit de draaikolk
omhoog zijn gekomen.
Moe, verfrist, verwonderd en blij.
Ik wens je een heerlijke dag.
Ada
een mandala des levens
foto van heel lang geleden......moi, als klein meisje, die
met haar voetjes het water van de rivier mocht
voelen, en die later een enorme waterrat werd...
