Dank jullie wel.....daarom deze mandala-opzet voor iedereen!

Vanmorgen zag ik Facebook dat er 850 likes zijn. Wauw, zoveel mensen die dus regelmatig mijn berichten daar tegenkomen. En lezen, en soms ook reageren. Net als hier op mijn blog, waar soms honderden mensen per dag iets van me lezen, of bekijken...….voor inspiratie.

Fijn om te merken dat mensen gewoon hun weg naar Mandalada weten te vinden. Reclame maak ik niet, haha ik zou niets weten hoe ik dat moet doen. Nee, gewoon door te laten zien wat ik maak, en wat er allemaal mogelijk is met een stukje papier en wat potloden (en nog enkele aanverwante artikelen).

Daarom vandaag een opzet die werkelijk iedereen kan maken. Eenvoudig van opzet, maar oh wat kun je er veel mee. Ik stipte de opzet, met acrylverf. Op een klein canvasdoek. Ook leuk om te doen, dat krijgt bij mij nog wel een vervolg.


Werkwijze van deze mandala:

- zoek het midden van je papier/canvas, en zet een cirkel van 3,5 cm gemeten op de liniaal en deel deze cirkel in 6-en (wanneer je groter wilt, zet je bijv. een cirkel van 5 of 6 cm, net wat jij wilt)

- zet (als in het voorbeeld) in de 3 punten ook cirkels van 3,5 cm.

- verdubbel de lijnen door je passer op 4 cm te zetten en nogmaals de cirkels te tekenen.
- als laatste kun je nog kleine boogjes bij/intekenen. Kijk wat je fijn vindt.

Je hebt een heel fijne opzet, eenvoudig, met oneindig veel toepassingen. Vlechten, symbolen invoegen, werken met de chakrakleuren etc. etc. Weet je, het hoeft allemaal niet zo ingewikkeld (is het leven al genoeg), maar met eenvoudige lijnen kun je zelf net zoveel toevoegen als je zelf wilt.

Ik wens jullie veel tekenplezier, en nogmaals dank jullie wel allemaal voor het af en toe kijken op mijn pagina's, én dank je wel voor de soms vele reacties.

Een heerlijke dag gewenst.

Het verhaal van het potlood

Ik deelde dit verhaal al eerder, maar vind het zo mooi...….ook omdat ik grootmoeder mag zijn van 3 kleinkindjes, die soms de meest ingewikkelde en tevens zulke prachtige (levens)vragen kunnen stellen...

Het verhaal van het potlood
Paulo Coelho

Een jongen keek toe hoe zijn oma een brief schreef. Nieuwsgierig vroeg hij: “Oma, schrijf je een verhaal over ons? Of over mij misschien?” Z’n grootmoeder antwoordde de jongen: “Dat klopt, ik schrijf over jou. Maar veel belangrijker dan de woorden is het potlood waarmee ik schrijf. Ik hoop van harte dat als jij groot bent, dat je zo wordt als dit potlood.” Een beetje bedenkelijk keek de jongen naar het potlood. Daar was toch echt niets bijzonders aan te ontdekken! 

Daarom vroeg hij: “”Oma, dat is toch een gewoon potlood zoals alle anderen, of niet?” “Dat is maar de vraag, hoe je naar de dingen kijkt, m’n jongen,” antwoordde z’n grootmoeder glimlachend. “Weet je, dit potlood heeft vijf eigenschappen. En wanneer het je lukt om je deze eigenschappen eigen te maken, dan zal je een mens zijn die in vrede met de wereld leeft.

De eerste eigenschap luidt: je kunt grote dingen doen. Maar je mag nooit vergeten dat er een hand is, die al je stappen leidt. Die hand noemen we het Universum, je bent altijd verbonden met alles en iedereen om je heen.

De tweede eigenschap laat zien, dat ik het schrijven af en toe moet onderbreken om het potlood opnieuw te slijpen. Daardoor lijdt het puntje wel een beetje, maar is daarna weer goed scherp. Leer dus om af en toe pijn te verdragen, want dat zal je van nut zijn.

Kijk, de derde eigenschap zie je aan het potlood einde: daar zit een stufje, waarmee je fouten kunt verbeteren. Het is namelijk zo, dat verbeteringen  niet verkeerd zijn. Integendeel zelfs, ze zijn dringend noodzakelijk om op de rechte “weg” te blijven.

foto vond ik op internet

De vierde eigenschap zegt ons, dat het bij een potlood niet om het hout of om de uiterlijke vorm gaat, maar om de kwaliteit van de kern, die in het binnenste zit. Let dus altijd op hetgeen er van binnen in je omgaat.

Als laatste de vijfde eigenschap van het potlood: het laat altijd een spoor na. Dat geldt ook voor jou: alles wat je in het leven doet, laat sporen na. Probeer daarom alles wat je doet, bewust te doen”

een heerlijke zondag gewenst......Ada

Soms.....

Soms worden de woorden mij ingefluisterd, op de raarste momenten, op de gekste plekken. Intussen ben ik eraan gewend geraakt, maar vroeger, dacht ik he?? waar komt dit vandaan?
Het blijkt dat het bijna altijd klopt, luisteren en dan het pad volgen wat verteld wordt, wat als het ware op een presenteerblad neergelegd wordt, zo van: "hier is het, pak het aan, met beide handen". 

Maar door de ruis die bijna altijd op de voorgrond aanwezig is, vergeet ik soms goed te luisteren, ben ik té bezig met allerlei andere zaken (wie niet trouwens?). Wanneer ik dan op mijn yoga-matje de verstilling inga, gebeurt er ook vaak helemaal niets. Het komt pas later, op een raar moment, op een gekke plek...….maar blijkbaar is 'mijn systeem', dan stil en rustig en dán kan ik luisteren, komen de woorden binnen. 

Ach het zal voor iedereen anders zijn, fijn is het om te weten wat er gebeurt en hoe het werkt. Fijn is het daarom op mijn yoga-mat de verstilling te zoeken en te vinden, om dan later de woorden te horen die ingefluisterd worden......om een pad te volgen, wat het leven zal veranderen.


Sometimes,
the smallest step
in the right direction

ends up
being
the biggest step 
in your life.

schrijver: deborahking.com

een beetje 'flodderen' op papier

Spelevaren met de potloden, zomaar, 'flodderen' noem ik het altijd, niet wetend wat er komt, zomaar een beetje tekenen. Het enige waar ik mee begin is de cirkel, het vult zich vanzelf in. Zo ontstond deze fragiele roze bloem, een Lotus. Een kleine tekening waar ik uren mee bezig kan zijn.

Lotussen, ik ben er zo gek op. Soms denk ik wel eens, hoeveel lotusbladeren zal ik al in mijn leven getekend hebben??

Deze overdenking vind ik ook zo mooi, over de Lotus, ik deel hem graag met jullie:


The Lotus Flower

Grows from the bottom of streams and muddy ponds 

to rise above the water and bloom. 

At night, it closes and sinks below the water, 

just to resurface again, untouched the next day. 

Fully grounded in earth, yet aspiring towards the divine, 

the Lotus flower lives in the muddy water 

yet remains unsoiled.

schrijver overdenking onbekend.

Iets over papierkwaliteit voor je mandala's.......

Bij het mandalatekenen is niet alleen de opzet van je mandala en de uitwerking van grote betekenis maar, ik denk, dat de materialen waar je mee werkt, misschien nog wel een stuk belangrijker zijn. Zijn de kleurpotloden waar je mee werkt bijvoorbeeld kleurecht? Soms geeft het helemaal niet wanneer je mandala na verloop van tijd vervaagt op papier (het zijn tenslotte moment-opnames). Maar soms wil je de mandala een plek geven waar hij in het licht hangt....en dan is het superjammer wanneer je na een paar maanden steeds minder ziet van je tekening.

Wanneer je op zoek gaat naar soorten potloden, soorten papier, gummetjes, linialen, passers...….om gek van te worden. Welke kwaliteit wil je? En zeker niet onbelangrijk wat kun en wil je ervoor betalen? Toen ik begon met mandalatekenen was er helemaal niet zoveel keus (gelukkig voor mij, want ik heb snel last van keuzestress). Maar nu, er is té veel om op te noemen.

Laat ik vandaag het papier eens bij de kop nemen. Waarop wil je tekenen, iets getint, met een werkje erin, welke zwaarte? Wanneer je mijn papiervoorraad hier in huis ziet.....ik kan wel een winkeltje beginnen. En toch gebruik ik regelmatig ook de niet zo toegankelijke materialen. Omdat ik soms wil experimenteren, gewoon om te kijken hoe dingen uitpakken. Het enige advies wat ik kan geven over de aankoop van papier...…..als je iets koopt, probeer een goede kwaliteit te kiezen. Krijg je nooit geen spijt van, misschien iets duurder, maar tijdenlang plezier. Want overigens niet wil zeggen dat goedkoop slechter is, maar probeer zelf eens uit te vinden wat voor jou fijn werkt.

Wanneer mensen bij mij een cursus van bijvoorbeeld van 6 lessen volgen, geef ik iedere les een ander stukje papier, om te laten voelen en ervaren wat voor invloed zelfs een stukje papier heeft op je mandala (én dan heeft papier ook nog een voor- en achterkant wat zó verschillend kan zijn). Wanneer je eenmaal weet welk papier het beste bij jou past, is het helder en weet je wat je aan kunt schaffen.

Ik werk zelf het liefste op wit papier, omdat de heldere kleuren daar het beste op uit komen. Canson is mijn favoriete merk en dan 120 of 180 grams papier. Maar ook als je op dit merk gaat zoeken kun je snel verdwalen in de vele soorten (de mijne was een tijdlang niet meer te krijgen in Nederland, heb ik maar 5 blokken in Frankrijk besteld, kan ik weer even vooruit). Dan heb ik het nog niet over mijn allerfijnste papier, handgeschept....maar oh zo vochtgevoelig. Dat moet een erge droge plek hebben, anders trekt het gelijk bobbels....

Wat ik eigenlijk wil zeggen is, ik hoop, wanneer je bij iemand een cursus of workshop volgt, je ook de mogelijkheid krijgt om papier te kiezen.....of dat je de keuze geboden wordt om te kiezen, want écht, het papier waarop je tekent kan een wereld van verschil maken voor je mandala. Ik weet ook wel dat je de leukste tekeningen kunt maken op een bierviltje......maar voor een blijvende mandala, bijvoorbeeld een geboortemandala is het fijn als het jaren in goede conditie blijft.

Tja ik wilde eigenlijk een kort stukje schrijven, maar nu blijkt toch weer mijn passie voor goede materialen.....ik kan er nog wel 3 blogjes over schrijven......maar ja dan wordt het ook wel een 'technisch' verhaal. Wanneer je een cursus volgt, vraag alsjeblieft naar de mogelijkheden voor papier, is er een keuze? Wat mag en kun je gebruiken? En wil je zelf iets aanschaffen? Probeer eerst te ontdekken wát voor jou het fijnst werkt. Ik hoop dat ik je een klein beetje wegwijs hebt kunnen maken in de 'papierwereld'...

Bovenstaande chakramandala is denk ik in 2002 getekend......de kleuren zijn nog steeds prachtig, het papier strak en glad.

Ik wens je een heerlijke zondag.....

Madelief zal voortaan voor mij altijd Mandalief heten.......

Lees een prachtig mooi en ontroerend het verhaal wat Ronald schreef naar aanleiding van een blogje van mij, een tijdje geleden, voor mij zal een madeliefje nooit meer zo heten, vanaf nu heten ze Mandaliefjes, met dank aan Ronald...….wat heeft je verhaal me geroerd!!

0-0-0-0-0

Mandalief

Aan een madeliefje dat ik omploegde in april van het jaar 1786 schreef Robert Burns het volgende:

'Nietig bloempje, met je spikkels paars,
je witte blaadjes, vermorzeld onder ploeg en laars,
vermorzeld door iets ruws en zwaars:
je stengel is gebroken.
Goedmaken kan ik het niet, zoiets barbaars,
ach jij nauwelijks ontloken.'


De tuinman, ja hij had ze wel gezien hoor. Gisteren nog, op een woensdag in mei van het jaar 2018, toen hij, zoals hij dat gewoonlijk deed, zijn ronde liep door de tuin waarin hij werkte. Het was kouder dan eergisteren. Een lage noordenwind deed het tapijt van witte bloemetjes enigszins huiveren. 'Ik moet er de jongen die het gras maait op wijzen', dacht hij toen, 'misschien kan hij er wel omheen.' 'Vergeten', dacht hij later die namiddag toen het weer warmer werd en het perk er weer keurig gemaaid bij lag. 'Het geeft niet', zou zijn vrouw, een struise Vlaamse, hem zeggen, 'het zijn de paasbloemetjes, ze zullen altijd weer verrijzen.'

Verrijzen? Herrijzen? Ja, dat was wat hij dacht die ochtend. Dat was wat hij die ochtend zag in de mandala van Ada. De mandala die zij 'Groene madelief met naam' genoemd had. Hij zag dat in de bloem, de nieuwe bloemen al besloten lagen. Dat in de bloem de nieuwe bloemen reeds verrezen en hun weg naar de opening zouden vinden. 'Wat mooi', dacht hij, 'wat lief'. En hij speelde wat met letters en woorden. Dat deed de mandalist wel vaker. Mandala, mandalist, mandalada ... madelief ... Mandalief. Mandalief, hij wist dat hij haar blij zou maken met dat nieuwe woord, met die nieuwe naam voor de 'Groene madelief met naam', maar hij moest nog gaan lezen wat zij er zelf over geschreven had, want dat had hij nog niet gedaan.

Eerst nog even terug naar gisteren, naar toen hij vergeten was, onachtzaam was geweest. Al die gebroken madeliefjes. De jongen met de maaier kon er natuurlijk niets aan doen, die deed gewoon zijn werk. Nee, het was wat anders wat hem dwarszat. Hij had respectloosheid met respectloosheid beantwoord. In zijn boosheid had hij geoordeeld, geroddeld en kwaadgesproken. Hij had vermorzeld, was ruw en barbaars geweest. Gelukkig was hij erop terechtgewezen. En terecht, want hij was onachtzaam geweest. En verdomme, als er iets is waaraan hij een hekel heeft, dan is het wel onachtzaamheid. Onachtzaamheid is als een boemerang. Je werpt hem van je af, maar hij komt altijd terug. Net als boosheid die in al haar onachtzaamheid altijd de onschuld vertrapt. Het geloof in het paasfeest dat de onschuld altijd zal herrijzen stelde hem enigszins gerust. De madelief zal altijd weer bloeien.


Dat herrezen inzicht kwam met Pinksteren, toen hij las wat Ada schreef. Zoals het de grootmoeders zijn die altijd waken over de madelief, als zouden ze verloren kinderen zijn. Het deed hem denken aan de kindertijd, de tijd van blote voetjes en nog kleine tenen, van warme zon in dampende ochtenddauw. Hij was pas vier. 'Je mag wel over het gras lopen hoor, maar pas op voor de bloemetjes.' Heel voorzichtig stapte hij dan. Zo nu en dan een kriebelend miertje. Heel voorzichtig, voetje voor voetje en met zwaaiende armpjes, om niet om te vallen, voor evenwicht. En dan voorzichtig omkijkend, de lach van die grote moeder. 'Hoe moet ik terug, hoe moet ik terug? Ze zijn echt overal', riep hij dan bijna smekend, omringd door een zee van madelief. 

Het zijn de grootmoeders die nog weten hoe je kettingen moet rijgen, hoe je er thee van kunt maken. 

Kettingen en thee, om de meimaand te versieren. Het was zijn grootmoeder die hem dan tilde uit zijn benarde situatie. Die hem tilde zonder de stengeltjes te breken. Ach, hij was pas vier.

Zo'n twaalf jaar later liep hij door de schooltuin, meestal op laarzen. Maar niet als hij de namen moest leren, dat ging beter bij mooi weer op zijn blote voeten in sandalen. Hij hield van namen, vooral van namen met middenrijm. Zoals die van de hop: Humulus lupulus. Zes keer u, dat was toch geweldig. Hoeveel eerbied kun je een plant betonen. En je kon er ook nog bier van brouwen. Beter en stoerder dan de thee van dat onkruid. Het onkruid wat je, zo leerde hij in de lessen gazononderhoud, met gif kon bestrijden. De namen van het gif waren te moeilijk en altijd zonder middenrijm. Maar die ene naam van dat kleine, witte bloemetje wat altijd weer opduikt zelfs op het platgetrapte voetbalveld, die naam klonk hem nog steeds als een fluisterend gebed, als een mooie dag, als een welgemeende ochtendgroet, als een kinderlied, als kindervoetjes. Bellis perennis. Bellis perennis. Bellis perennis. Het eeuwig bekoorlijke. De eeuwige schoonheid.

'Dus', zou Ada hem zeggen, 'als je weer eens ruw en barbaars bent geweest. Als je weer eens met gif hebt gestrooid en denkt dat je het niet meer goed kunt maken. Ga dan terug en wees als gemaaid madelief, geknakt en onbeholpen, maar weet ook van herrijzen. Zie het kind dan in die ander. Die kleine, witte bloem.' 'En dan', zou hij haar vragen, 'wat moet ik dan zeggen?' 'Bellis perennis' is genoeg, 'Bellis perennis. Bellis perennis.'

ronaldvanbreemen@live.nl 

Naschrift

De naam Mandalada is van Ada zelf. Het gedicht van Robert Burns is overgenomen uit 'De Victoriaanse taal van bloemen' van Mandy Kirby. De mandala is getekend door Ada Bouman.

Over graancirkels gesproken, een hele serie die ik tekende

Graancirkels, ze hebben me altijd zo gefascineerd. Evenals alle verhalen over hóé ze ontstaan. Soms komen beelden voorbij waar je kunt zien hoe ze 'vallen' in bijvoorbeeld het graan. Dát ze er zijn en dát sommigen niet door mensenhanden kunnen zijn gemaakt, dat is voor mij zeker, maar hoe het wel allemaal tot stand komt? Voor mij geldt de kracht en energie die ervan afstraalt. En nu het seizoen van de graancirkels is begonnen, kijk ik met vreugde naar de soms zo ingewikkelde patronen en overlappingen, prachtig.

Ik ben zeker geen deskundige op dit gebied, maar lees wel wat ik erover kan vinden. En ja de uitdaging zit m bij mij in het feit om ze te tekenen. Om de figuren, de vormen, de geometrie op papier te zetten (nou geloof me, dat is een werk!) om het allemaal passend te krijgen. En om er daarna kleur aan te geven. En soms zijn de vormen zo ingewikkeld op papier te krijgen, dat het me mijn nachtrust kost, zoals deze: Doos van Pandora, pfffff wat een uitdaging was dit.

Voor mij zit hierin de kracht van de graancirkels. Wat mensen, die daadwerkelijk in zo'n cirkel 'staan' voelen, zo voel ik de energie van mijn papier spatten, door de lijnen te zetten, uit te rekenen en in te kleuren.

Door de jaren heen heb ik ze vaak getekend........dit zijn er een paar van mijn uitgewerkte graancirkels. Er zijn er nóg meer die ik tekende, maar blijkbaar heb ik ze niet allemaal op de foto gezet. Veel kijkplezier, en als je ook van graancirkels houdt, kijk eens op deze site, klik hier, je weet echt niet wat je ziet! Veel inspiratie gewenst!