Oermoeders

 

Iedere dag is weer

een nieuwe uitdaging.

Dat is altijd al zo geweest.

Ieder leven, iedere dag weer.

Zolang de mens op aarde

leeft is het zo geweest.

Nu in deze onstuimige tijd lijken

de uitdagingen groter en groter.

Het lijden van de mensheid,

de ondraaglijke oneerlijkheid

waarmee sommigen de

ander bejegenen.

Gewoon in het zicht

van iedereen, open en bloot.

Mijn gedachten gaan in deze tijd

heel vaak uit naar mijn oermoeders.

Ik vraag ze raad, ik vraag ze

dichtbij me te staan.

Want hoe deden zij dat, in tijden

van lijden, oorlogen, honger.....

Wij zijn écht niet de eersten

de mensengeschiedenis die

voelen hoe het is om onheus

te worden bejegend,

aangevallen te worden door

degenen die juist zouden

moeten verdedigen.

Maar deze kracht, van onze oermoeders

én oervaders, hebben ons hier op

dit moment in de geschiedenis gebracht.

Ze gaven niet op, vochten door,

knokten voor hun kinderen

en voor hun ouderen.

Zij die ontberingen voelden,

én soms ook dachten dat ze

alleen waren in hun gevoelens

en in hun ervaringen.

Ze zijn door gegaan, soms tot het

bittere eind.

Met ons, iedereen die

nu op aarde leeft

als resultaat.

Wij, in onze tijd zijn 'gezegend'

met een wereldwijdweb van verbinding

waar we de ander op kunnen zoeken,

de gevoelens kunnen delen,

de krachten kunnen bundelen.

Wat ons sterkt, ons kracht geeft

on verrijking geeft.

Zullen wij ook overeind blijven staan?

Gaan wij ook doorknokken voor

onze opvolgende generaties?

Zullen we ook onszelf soms overstijgen

door een kracht van een Leeuw of

Leeuwin te laten zien.

Bulderend, briesend voor 'onze'

kinderen te gaan staan.

Voor mij is het iedere dag een

uitdaging, die ik met 2 handen grijp,

in navolging van de oermoeders.

Omdat de wereld verder zal gaan

en gedragen zal worden door de

liefde, die zovelen voor de medemensen

voelen.