Ga je het nu écht zien?
Ga je het écht begrijpen?
Dat alles in het Leven vergankelijk is?
Er absoluut geen garantie op 'voor altijd' is?
Dat vriendschappen, banen, relaties,
of wat dan ook altijd tijdelijk zijn?
Een moment in de tijd deel je
met mensen, met dieren,
.Je deelt de liefde, de zorgen,
de blijheid, het verdriet.....
noem maar, maar het gaat
altijd voorbij.
Is dat erg? Als je je vasthoudt
en vastbijt in iets wel ja.
Maar als je mee kunt stromen
met dat wat komt of gaat
kun je veel meer in overgave
leven, meegaan met wat is!
We zijn allemaal mensen (of dieren)
kwijtgeraakt in dit leven,
soms eigen keus,
soms door de overgang naar
de 'andere zijde',
soms omdat het samen
niet meer paste.
Maar ben je ze echt kwijt,
nee, ze gaan mee in je hart.
Omdat ergens het moment van delen
is geweest, waar je van
leerde, waar je blij van werd,
wat je sterkte,
wat je liet groeien.
Het moment van verdriet of boosheid
van verlies of laten gaan,
ook daar leerde je van,
ook dat draag je mee in je Zijn.
Ook daar zit de kern
van liefde in.
Geen enkel mens op deze wereld
wordt hiervan gevrijwaard,
het hoort bij het menszijn!
Het samenzijn, het verlies,
het verdriet, maar ook de blijheid.
Wanneer je op die manier in het
leven staat, zó naar het leven
probeert te kijken,
gaat er een nieuwe wereld
voor je open, gaat de hemel
voor je open.
Liefde voor alles wat
is én was,
dat neem je voor altijd
mee in je hart,
dat neemt niemand je af,
dat is van jou!
Koester het.
Ik wens je een liefdevolle dag
Ada
