Nu het breekpunt voor ons ligt

 

Na jarenlang te hebben

geschreven, te hebben

verteld en uitgelegd....

en na jarenlang gesprekken

gevoerd te hebben over

wat er werkelijk gaande

is in de wereld, wát gewoon

overal te lezen is,

overal bevestigd wordt,

ben ik ermee gestopt.

Want degenen die nu

niet (willen) zien, helaas

dat gaat niet meer gebeuren.

Heb het zo geprobeerd,

omdat het het leven

iets gemakkelijker maakt

wanneer je weet waar je

naar kijkt en daarnaar kan

handelen, je leven kunt inrichten.

Heb het van me afgeschud,

ik zal er zijn wanneer het helder

is geworden, om te ondersteunen,

om te helpen, maar meer niet.

Is het hard? Ja soms moet ik

aan deze gedachte wel wennen,

maar dan denk ik aan mezelf en

aan alle anderen

die nachtenlang wakker lagen

(misschien nog wel steeds)

om alle informatie die gewoon

overal te vinden is

soms tot radeloosheid geleid hebben.

Maar wel ermee aan de slag

zijn gegaan, de info

tot ons hebben genomen,

heel veel tranen gelaten

hebben en toch door zijn gegaan.

Nu het breekpunt voor ons ligt,

ben ik ermee gestopt om te

vertellen, want als de verhaallijn

nog steeds niet begrepen wordt

is het echt helaas.

Want ik weet dat degenen

die weten, in de nacht best goed slapen,

zoveel mogelijk goed zijn voorbereid,

er achter zijn gekomen dat we het zullen

moeten doen met wat er wél is,

dat de waarde van materie ver

achter ons ligt....

Bij degenen waar de rust is,

waar de kalmte is

en waar vooral het vertrouwen is,

het grenzeloze is.....

Bij die groep mensen hoor ik,

gewoon omdat we weten

dat het anders gaat worden

het al anders is,

omdat de tijd van weleer niet

meer terugkomt.

Want we zijn hier op

Moeder Aarde neergedwarreld

om de nieuwe tijd neer te zetten

vorm te geven.

Samen, met elkaar.

Ada