Mondkapje

Waarom je mij geen mondkapje zult zien dragen.

Mijn heel persoonlijke verhaal.

Wat maar heel weinig mensen weten,

ook niet in mijn naaste omgeving.

Adembenemend mooi vind ik de wereld,

de mensen, dieren, landen, het universum

naar zoveel dingen heb ik altijd met bewondering

gekeken, ja, adembenemend mooi, als kind al.

De teugen zuurstof die ik soms zo bewust tot me neem, in de vroege ochtend, na de regen, in de storm…….aan zee, in het bos…..het geeft me lucht.

Adembenemend zijn is ook mijn valkuil.

Heel lang geleden, toen mijn paps overleed, na een heel kortstondig ziekbed, deed het zijn intrede.

De adembeneming, hyperventilatie.

Wauw, het kwam binnen.

Lange jaren van oefenen, trainen, en nog eens oefenen, en bewust zijn, is het goed te behappen. Als extra toevoeging kwam er wel bij, dat als er iets groots op komst is, wat ik echt kan voorvoelen, dán gaat mijn ademhaling op de loop. Vaak weet ik dan, ok, er komt iets. Zo ook afgelopen november/december, toen ik adembeneming voelde, waarom……na een paar weken werd duidelijk waarom.

Toen ik de eerste mensen in China zag met kapjes, benam het mij écht de adem. Voor de hyperventilanten onder jullie, jullie weten exact wat ik voelde, voor degenen die het niet weten, och het is niet uit te leggen, maar ik kan je verzekeren, het is echt een kl*te gevoel. Dagen kun je er ziek van zijn. Je hele systeem raakt ervan in de war.

En nu na een reis door maanden met een virus wat ook adembenemend voor sommigen is, zijn we nu aanbeland op het punt, dat wij mensen in Nederland gevraagd wordt om een kapje te dragen. Nou nee dus, dat ga ik niet doen. Jullie weten nu waarom.

Mensen die ze wel dragen, dat is hun keus. Ik zal ze er niet op aan spreken, zal ze niet bekijken……maar ik wens zelf ook niet aangesproken of aangekeken te worden. Jij jouw keus, ik de mijne.

Ieder heeft een reden, 7 miljard mensen, 7 miljard meningen en gevoelens.

Maar niemand, echt niemand, zal mij dwingen tot het dragen van een mondkap. Ook gezien het feit dat het écht niet gezond is…..maar dat mag je zelf uitzoeken, ook dat is je eigen keus. De gevolgen zullen zichtbaar zijn en worden over een poosje. Mijn hart gaat uit naar degenen die ze móéten dragen, voor een bezoek aan een ouder in een ziekenhuis, of een werkgever die het verplicht stelt. Dat zijn allemaal persoonlijke keuzes, die respecteer ik, ten diepste.

Maar mijn keus blijft staan! Ik zal ze niet dragen.

Hoe het zal gaan uitpakken? Geen idee, mijn gevoel zegt dat we nog wel wat 'verrassingen' mogen gaan verwachten.

Ook dat zullen we met elkaar doorstaan, en ieder een weg in gaan vinden.

Maar gelukkig vind ik het leven nog steeds adembenemend mooi, met prachtige mensen, met prachtige momenten.

(Terwijl ik dit schrijf, voel ik ook adembeneming, omdat ik het spannend vind, dit te delen).

En dat wens ik ieder toe met veel liefde!

Ada