Sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden………..kindermondjes vallen open van verwondering……..Ooooma oooooma, het sneeuwt…Die kinderlijke verwondering, zo intens, zo mooi, waar zijn wij, volwassen, het bijna allemaal kwijt geraakt? Het één zijn met het moment, geen zorgen voor morgen……maar heerlijk spelen met alle fantasie die kinderen tot hun beschikking hebben. En er is maar zó weinig voor nodig…..een stukje papier wordt een cadeau, een legoblokje dient als telefoon.
Wat een rijkdom als je keer op keer in het gezelschap van jonge kinderen mag verkeren, ze laten je de wereld zien, waarvan je in je diepste nog weet, van ja, zo was het, maar in het ‘grotemensenleven’ raakt het zoek.
Onze oudste kleinzoon, die gisteren hielp met het opzetten van onze kerstboom, zag ik ‘gezichten trekken’ in de kerstballen…..zo leuk, zo herkenbaar ook, omdat ik van vroeger nog weet, hoe leuk en gek je gezicht eruit gaat zien in de ronding van een kerstbal.
De onbevangenheid……en zeker zo rond de Kerstdagen zie je weer de verwondering bij het zien van de kerstboom, de kaarsjes, het houtvuur…….de eerste sneeuwvlokken van het jaar…………
”Probeer het vast te houden kleintjes…..geniet van de momenten, maak het tot prachtige herinneringen in jullie harten………..de rest van je leven zal je hieraan terugdenken, later als je groot bent…….en jij weer de verwondering weerspiegelt ziet bij jouw kinderen…..wanneer de eerste sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen……..en wanneer je naam geroepen wordt……”…..
Ik wens jullie een heerlijke winterdag…..
Prachtig en herkenbaar! Onze jongste heeft dit ook heel sterk...hij zegt vaak..kijk mamma...en dan wijst hij bv naar de druppels die in een regenplas vallen. Dat vindt hij mooi om te zien en erin springen en dan kijken wat er gebeurt...echt zó veel plezier!!! Hij blijft dit houden...dat is één van de kwaliteiten van het downsydroom en ik mag daar keer op keer weer van leren!
BeantwoordenVerwijderen