Verdwaald

 

Soms voel ik me weer als dat jonge kind

Verdwaald in een wereld

waar ik niet in paste.

Verwonderd om me heen kijkend

naar wat er gebeurde.

Als kind zocht ik de stilte,

praatte met de dieren,

had hele gesprekken met kabouters,

met elfen,

met Engelen......ik zag ze niet, maar ik wist

dat ze gewoon bij ons leefden.

Voelde me vaak helemaal niet thuis op Aarde

maar sloeg op mijn eigen wijze er doorheen.

Gaande op mijn levensweg vond ik steeds

meer mijn plek in de wereld, samen met een

paar dierbaren, die het 'draaglijk' maakten.

Toen ik de kleurpotloden ontdekte, en dat

ik daar mijn eigen wereld kon toveren,

mijn eigen beelden die ik zag vorm kon geven

kwam er rust. En kwamen er meer

gelijkgestemden op mijn weg.

Die het ook normaal vonden dat

Engelen ons begeleiden, dat elfen bestaan.....

En soms, wanneer ik nu om me heen kijk,

voel ik dat jonge kind weer.

De wereld die ik niet snap, de mensheid

die helemaal op hol gaat.

Die zo lijdzaam volgt, dat ik er verdrietig

van word.

Een mensheid die zo opgaat in materie, die

het wonder van het Leven vaak helemaal

niet opmerken.

Op dat moment vlucht ik,

naar mijn eigen wereld, naar de potloden,

in gebed, praat ik met de Engelen,

met de Natuurwezens

vraag ze om hulp voor de mensen.

Alleen wat ik toen,

in mijn jeugd niet wist, maar

nu wel, we zijn met zovelen.

Die het niet begrijpen, die zich buiten de

'maatschappij' voelen. En dat verbindt op een

prachtige, krachtige manier.

Dat geeft een onnoemelijke kracht.

De kracht van samen.