Intussen zijn we meer dan een jaar verder,
een jaar waar we allemaal écht
op onszelf werden gegooid.
We liepen allemaal één keer óf vele malen meer
tegen een torenhoge muur op.
We liepen allemaal een keer op
de tast door een stikdonkere nauwe steeg
om vervolgens het Licht weer terug
te vinden, in volle helderheid, glorend aan
het eind van de tunnel.
Wat hebben we veel geleerd, over onszelf,
maar juist ook over de ander.
Vrienden veranderden in onbekenden
en onbekenden werden vrienden.
We mochten nóg meer leren in luisteren,
respecteren, voelen, invoelen, aftasten,
omarmen,
afstand nemen en achter laten.
Iedereen, maar dan ook echt iedereen
heeft lessen geleerd in dit afgelopen jaar.
Lessen, die we misschien op een andere wijze
hadden willen leren, maar zeg nou eerlijk,
dit was de enige manier om mensen
wereldwijd na te laten denken over
Het Leven,
en over hoe dat Leven geleefd
kan en mag worden.
We leerden te waarderen wat er wel was,
we leerden nog meer te genieten van de kleine dingen
we leerden dat we heel gemakkelijk in eenvoud kunnen leven,
dankbaar zijn voor het samenzijn met dierbaren,
de gesprekken die ontstonden omdat we
allemaal ons idee over dit C*gebeuren hebben.
Het was een hobbelige weg, met veel hobbels
maar ook prachtige bobbels, we werden
soms zomaar opgetild, het zonlicht in
blij kunnen zijn met een kinderlijke eenvoud.
Voor mij geldt, dat ik nog meer het kleine
ben gaan waarderen, iedere morgen de wandeling
met mijn lief aan mijn zijde, de heerlijke
maaltijden met dierbaren, waar iedereen van genoot
in rust en kalmte, omdat er niet méér was.
De ingetogenheid die ik vond wanneer ik met
de Engelen sprak, vragend om hulp voor de
hele mensheid. Omdat het opsluiten, het benemen
van vrijheid zó ernstig is voor een mens,
onmenselijk.
Het H’oponopono wat bijna iedere avond
bij het slapengaan werd uitgesproken,
dát heeft me geleerd, wat eenvoud is,
dát heeft me geleerd, dat ik nog minder nodig heb
dát heeft me geleerd, dat ik best 4 maanden niet
naar de kapper hoef……..
Ondanks de donkere steeg waar ik af en toe
doorheen liep, heeft het Licht overwonnen.
Mezelf iedere dag weer opnieuw uitvinden,
iedere dag nog meer terug naar de basis
van het leven.
En daar ben ik dankbaar voor, dat ik deze
rare, moeilijke, harde, maar ook
openbarende les mocht leren.
Ik neem het mee, de rest van mijn leven.
En nog steeds lopen we met elkaar een weg
waar de uitweg van aan het zoeken zijn.
Met elkaar.
En laten we degenen die onderweg
gestruikeld zijn, oprapen, meedragen,
troosten en meenemen.
We zijn nog steeds op weg.
Maar ergens gloort het Licht….
we zijn er bijna.
