Een dringende oproep van alle Natuurwezens........

Sommige mensen die mij wat beter kennen, of soms mijn blog lezen, weten dat ik op dit moment een prachtige, intense training aan het volgen ben, waar we o.a. leren nóg meer contact te maken met Alles wat om ons heen is. Bomen, stenen, natuurwezens...…..alles is met elkaar verbonden. 

Ik schreef al eerder dat ik daarom me ook steeds meer zal gaan richten om 'de onzichtbare wereld meer zichtbaar te gaan maken'. Dus meer plaats in mijn tekeningen voor Engelen, elfen, allerlei wezens, die gewoon bij ons zijn, samen met ons willen leven. Alleen velen van ons mensen zijn vergeten dat ze er zijn, ze kunnen ze niet meer waarnemen.

Sprookjes en sagen (in onze taal wordt het al snel uitgelegd als fantasie.....) vertellen al heel lang over natuurwezens, elfen, kabouters...…..waarom zijn wij het bijna allemaal vergeten? Waarom vinden we het 'raar' om erover te praten. De ongeziene wereld (maar voor zovelen ook gewoon waarneembaar).

Ik mocht in mijn training de prachtige, maar ook zo schrijnende oproep lezen van Merlijn om ons weer te gaan verbinden met de natuur, de wezens, met alles wat om ons heen is. Zo zal Moeder Aarde (Ümai) zich 'staande' kunnen houden...de wezens die onze hulp zó hard nodig hebben, die zó graag gehoord willen worden. Ze kunnen het niet alleen, we moeten samen gaan werken. Liefdevol, respectvol. Een hoopvolle toekomst maken voor alle kinderen die na ons komen.

Groet ze, de wezens, wanneer je buiten bent, maak een mooi plekje in je tuin, praat met ze. Laat ze voelen dat ze welkom zijn, in jouw leefomgeving. Maak verbinding met ze. Op dit moment ben ik een prachtig boekje aan het lezen (haha er liggen er trouwens meer voor het grijpen) van Margo Huggers 'de zevende Kristalvrouw", indringend geschreven over hoe we om (kunnen) gaan met allerlei natuurwezens.

Weet je, voor mij is het altijd normaal geweest, dat ze om ons heen leven. Maar juist nu, in deze tijd, die gaat dringen voor ons allemaal, is het tijd om er over te gaan schrijven. Niet alleen een 'leuke tekening' maken, maar nee, vooral laten weten waarom ze op mijn papier verschijnen. Ze willen zó graag gezien worden...….

Mijn oproep, naar jou, van hart tot hart, geef de wezens een plekje (in je hart) in je leefomgeving, ze snakken naar ons! Net als bij het werken met Engelen......zij willen zo graag, maar wij moeten vragen en aangeven dat we samen willen werken.

Ik wens je een heerlijke zondag.

Reizende kaartjes........

Soms krijg ik van zulke ontzettend lieve mails binnen, van mensen, die reageren op mijn werk. Die precies voelen wat ik met een tekening probeer te vertellen. Gisteren kreeg ik ook zo'n lieve mail binnen over een kaart, gemaakt van één van mijn tekeningen "Wachten" die verstuurd mocht worden naar mensen die een klein kindje verwachten, na lange tijd te hebben gewacht.

Zo leuk om dan zo'n reactie binnen te krijgen. De kaarten die hier in mijn eigen 'drukkerij' worden gemaakt, reizen rond. Vallen door brievenbussen om te feliciteren, of om te ondersteunen, of voor troost. Precies waar ze voor bedoeld zijn. Maar zo leuk om dan te mogen lezen waar ze af en toe terecht komen.

Blij word ik er van......en voor mij altijd weer een extra stimulans om door te gaan met tekenen, niet alleen voor mijn eigen plezier en processen, maar ook zeer zeker voor anderen.

Nieuw mandala tekenprogramma voorjaar 2019

Nu mijn nieuwe agenda klaar is, ben ik gelijk aan de slag gegaan om wat cursussen en een workshop te plannen. Ach het duurt nog een poosje voor het januari/februari is, maar misschien wil je al wat nieuwe dingen van je to-do-lijstje plannen.

Een cursus Basistechnieken, een Verdiepingscursus, een kennismakingsmoment en een workshop in Emmeloord. Hier vind je meer info.

Houd mijn blog in de gaten, er komen waarschijnlijk nog wel wat meer workshops gedurende het seizoen bij.

Wanneer je nog wat meer wilt weten over het één en ander, je kunt me altijd mailen:
ada@adaenpietbouman.nl

superleuk idee, zelf je agenda maken

Zo in deze laatste maanden van het jaar, kom je er vaak achter dat je aan een nieuwe agenda toe bent (misschien heb jij een 'm digitaal, maar ik ben nog van het schrijven), omdat afspraken écht niet ophouden bij 31 december. En al die losse aantekeningen....op een gegeven moment wordt het écht tijd voor een nieuwe agenda.

Lang leve het digitale tijdperk, gisteren ontving ik mijn eigen gemaakte agenda thuis. Met daarin een paar van mijn lievelingstekeningen erin. Helemaal mijn eigen ding, zo leuk. Jaren geleden deed ik het ook al eens op die manier, maar dat was zo omslachtig met allerlei extra programma's die gedownload moesten worden. Nu is het veel gemakkelijker geworden, met een superkwaliteit qua foto's en uitvoering. Een half uur werk, en zó eigen.

Een andere leuke manier is om de meest eenvoudige agenda te kopen, liefst met harde kaft, je eigen tekeningen (of ander eigen werk) uit te printen (op een beetje stevig papier) en plak die in je agenda en voila, je hebt een prachtige persoonlijke agenda.

   

Zelf vind ik een agenda altijd een soort dagboek. Ik bewaar ze al jaaaaaren (oudste is van 1992) en soms zoek ik iets, spit ik die hele stapel door, en och je komt zoveel leuks (soms ook minder leuke dingen) tegen, maar het zijn wel je herinneringen aan vervlogen tijden.

Mijn nieuwe agenda ligt voor het grijpen, met de eerste afspraken er alweer in. Nu kan ik ook mijn nieuwe workshops/cursussen gaan plannen, op die prachtige lege velletjes papier. Hopelijk komen er prachtige dromen waar!

De val van het blaadje Freddie

DE LENTE WAS VOORBIJ EN DE ZOMER OOK ……….

Het blaadje Freddie was groot geworden. Zijn bladschijf was breed en sterk en zijn vijf lobben waren stevig en puntig.

Die lente was hij daar opeens, een klein groen blaadje aan een tamelijk grote tak vlakbij de top van een hoge boom.

Hij werd omringd door honderden andere blaadjes die er net zo uitzagen als hij, zo leek het tenminste. Hij ontdekte al gauw dat er geen twee blaadjes hetzelfde waren, ook al zaten zij aan dezelfde boom. Het blaadje naast hem heette Alfred. Het blaadje rechts van hem was Ben, en Klaartje was het alleraardigste blaadje boven hem.

Ze waren allemaal samen opgegroeid. Ze hadden geleerd om te dansen in de lentebriesjes, zich lui te koesteren in het zomerzonnetje en zich schoon te wassen in de verkoelende regenbuien.

Maar Freddies beste vriend was toch wel Daniël. Hij was het grootste blad en het leek wel of hij daar al was vóór ieder ander blad. Freddie ontdekte dat Daniël ook de wijste van allemaal was. Daniël was het die vertelde dat ze een deel van een boom waren. Daniël was het die uitlegde dat ze in een park groeiden en die hun vertelde dat de boom stevige wortels had die verborgen waren in de grond beneden. Hij gaf uitleg over de vogels die ’s morgens op hun tak zaten te zingen. En over de zon, de maan, de sterren en de seizoenen. Freddie vond het fijn om een blaadje te zijn. Hij hield van zijn tak, van zijn vriendjes, de andere blaadjes, van zijn plaats hoog in de lucht, van de wind die met hem speelde, van de zonnestralen die hem verwarmden, en de maan die hem bedekte met zachte, witte schaduwen.

Vooral de zomer was fijn geweest. De lange hete dagen voelden goed en de warme nachten waren vredig en dromerig.

Er waren veel mensen in het park die zomer. Zij kwamen vaak onder Freddies boom zitten. Daniël vertelde dat het geven van schaduw een deel van zijn bestemming was.

“Wat is een bestemming?” had Freddie gevraagd. “Iets dat jouw leven zin geeft” had Daniël geantwoord. “Dingen prettiger maken voor anderen geeft jouw leven zin. Schaduw maken voor oude mensen die de hitte in hun huizen komen ontvluchten, geeft jouw leven zin. Zorgen voor een koele plaats waar kinderen kunnen komen spelen. Mensen die komen picknicken koelte toe wuiven. Dat zijn allemaal zaken die jouw leven zin geven.

Freddie hield vooral van de oude mensen. Ze zaten zo rustig op het koele gras en ze bewogen nauwelijks. Ze spraken fluisterend over lang vervlogen tijden. De kinderen waren ook grappig, al maakten ze soms gaten in de bast van de boom of kerfden hun namen er in. Toch was het leuk om ze zien hoe snel ze bewogen en hoeveel ze lachten.

Maar Freddies zomer ging snel voorbij. De zomer verdween in een oktobernacht. Freddie had het nog nooit zo koud gehad. Alle bladeren huiverden van de kou. Ze waren bedekt met een dun wit laagje, dat weldra smolt en hun doordrenkt met dauw en sprankelend in de ochtendzon achterliet.

Weer was het Daniël die uitlegde dat ze hun eerste vorst meegemaakt hadden. Het teken dat het herfst was en dat de winter spoedig zou komen.

Bijna meteen veranderde de hele boom, of eigenlijk het hele park in een zee van kleuren. Er was bijna geen groen blaadje over. Alfred was donker geel geworden. Ben helder oranje en Klaartje vlammend rood. Daniël was nu diep paars en Freddie rood en goud en blauw. Wat zagen ze er allemaal prachtig uit. Freddie en zijn vriendjes hadden van hun boom een regenboog gemaakt.

“Waarom hebben we allemaal verschillende kleuren gekregen”, vroeg Freddie, “als we allemaal aan dezelfde boom zitten?” “We zijn allemaal verschillend. We hebben allemaal andere dingen meegemaakt. We hebben verschillend naar de zon gekeken.We hebben op verschillende manieren voor schaduw gezorgd. Waarom zouden we geen verschillende kleuren hebben?” zei Daniël nuchter. Daniël vertelde Freddie dat dit schitterende seizoen herfst genoemd werd.

Op een dag gebeurde er iets heel vreemds. Dezelfde briesjes die hen in het verleden hadden laten dansen, begonnen aan hun stengels te duwen en te trekken, bijna alsof ze boos waren. Hierdoor werden enkele blaadjes van hun takken gerukt en meegesleurd in de wind. Ze werden alle kanten op geblazen en vielen zachtjes op de grond.

Alle bladeren werden bang. “Wat gebeurt er?” vroegen zij elkaar fluisterend. “Dit gebeurt altijd in de herfst,” vertelde Daniël hun. “Het is de tijd voor bladeren om naar een andere plek te gaan.Sommige mensen noemen het “sterven”. “Zullen we allemaal sterven”, vroeg Freddie? “Ja”, antwoordde Daniël “Iedereen sterft. Het doet er niet toe hoe groot of klein, hoe zwak of sterk. We doen eerst ons werk. We ervaren de zon en de maan, de wind en de regen. We leren dansen en lachen. Dan sterven we.

“Ik sterf niet!” zei Freddie vastberaden, “En jij Daniël?” “Ik wel” antwoordde Daniël. “Wanneer het mijn tijd is”. “Wanneer is dat?” vroeg Freddie. “Dat weet niemand zeker.”, antwoordde Daniël.

Freddie merkte dat de andere bladeren bleven vallen. Hij dacht dat het wel hun tijd zou zijn. Hij zag dat sommige bladeren zich verzetten tegen de wind voordat ze vielen, andere lieten zich gewoon gaan en vielen kalm omlaag. Weldra was de boom bijna kaal.

“Ik ben bang om te sterven” zei Freddie tegen Daniël. “Ik weet niet hoe het daar beneden is”. “We zijn allemaal bang voor dat wat we niet kennen, Freddie, dat is natuurlijk”. stelde Daniël hem gerust. “Toch was je niet bang toen de lente zomer werd. Je was niet bang toen de zomer herfst werd. Het waren natuurlijke veranderingen. Waarom zou je bang zijn van het seizoen van de dood?” “Gaat de boom ook dood?” vroeg Freddie. “Op een dag wel. Maar er is iets dat sterker is dan de boom. Dat is het leven. Dat duurt voor eeuwig, en wij zijn allemaal een deel van het leven.” “Waar gaan we heen als we sterven?” “Dat weet niemand zeker, dat is het grote mysterie!” “Komen we weer terug als het lente wordt?” “Wij misschien niet, maar het leven wel.” “Wat is dan de reden voor dit alles geweest?” bleef Freddie vragen. “Waarom waren we hier eigenlijk als we alleen maar vallen en sterven?” Daniel antwoordde op zijn vanzelfsprekende manier, “Het was vanwege de zon en de maan. Het was vanwege de gelukkige tijden samen. Het was vanwege de schaduw en de oude mensen en de kinderen.
Het was vanwege kleuren in de herfst. Het was vanwege seizoenen. Zijn dat niet genoeg redenen?

Die middag, in het gouden licht van de avondschemering, liet Daniël zich gaan. Hij viel moeiteloos. Het leek alsof hij vredig glimlachte toen hij viel. “Tot ziens, Freddie.” zei hij.

Toen was Freddie alleen. Het enige blad dat nog over was aan zijn tak.

De volgende morgen viel de eerste sneeuw. Het was zacht, wit en teer; maar het was bitter koud. Er was die dag nauwelijks zon en de dag was erg kort. Freddie ontdekte dat hij zijn kleur verloor en broos werd. Het was nog steeds koud en de sneeuw woog zwaar op hem.

Bij het aanbreken van de dag, kwam de wind die Freddie van zijn tak haalde. Het deed helemaal geen pijn. Hij voelde hoe hij rustig, kalm en zachtjes naar beneden dwarrelde.

Toen hij viel, zag hij de boom voor het eerst helemaal. Wat was hij sterk en stevig. Freddie wist zeker dat de boom nog lang zou leven en hij wist ook dat hij deel had uitgemaakt van dat leven en daar was hij trots op.

Freddie landde op een sneeuwbult. Die voelde op de een of andere manier zacht en zelfs warm aan. Hij had zich nog nooit zo prettig gevoeld. Hij deed zijn ogen dicht en viel in slaap. Hij wist niet dat de winter gevolgd zou worden door de lente en dat de sneeuw zou smelten tot water. Hij wist niet dat hij, nu een schijnbaar nutteloos verdroogd blad, zou oplossen in dat water en zou dienen als voedsel voor de boom. En wat hij al helemaal niet wist, was dat er , slapend in de boom en in de grond, alweer plannen waren voor nieuwe blaadjes in de lente.

mandala ter herinnering aan Freddy, één van mijn 'kruidenmeesters'

The Fall of Freddie the Leaf geschreven door Leo Buscaglia
vertaling: Tineke Torensma – van Beijnum

een lieflijk filmpje over dit verhaal vind je hier
het boekje is nog steeds te koop

Vredegroet

Vrede kun je niet afkopen of afdingen,
je kunt er alleen in stilte aan werken in jezelf.

Vrede is de afwezigheid van haat, hebzucht, verdriet,
teleurstelling, afgunst, angst, twijfel of verdeeldheid.

Vrede begint én eindigt in je hart.
Vrede is vertrouwen.

Vrede bestaat alleen als je bereid bent om zelf het voorbeeld te zijn.
Wees een medewerker van vrede en daardoor een bouwer van levensgeluk.

Maak plaats voor vrede, vrede met en in je leven,
ieder moment, iedere dag opnieuw!

schrijver onbekend

Het is vandaag 11-11-11

Omdat het vandaag toch wel een heel bijzondere dag is 11-11-11, heb ik vandaag eens al mijn elf-mandala's bij elkaar gezet, niet zoveel hoor. Wel allemaal dit jaar getekend. En ik vind het heerlijk om met dit getal te werken. Het moet even goed uitgerekend worden op de gradenboog (360:11= 32,72727....), maar dan heb je ook wat.

Er wordt op internet heel veel geschreven over deze dag, ook wordt er straks (11.11 uur) wereldwijd een grote meditatie voorbereidt vanuit Hongarije info hier...en...hier vind je o.a. nog meer info (tijdstippen vind ik wat verwarrend, ik houd zelf 11.11 aan lijkt me heel logisch) 
Hilde Heijn schrijft op haar fb pagina ook over deze Poortdag.

Kortom 11-11-11 lijkt een heel bijzondere dag te worden, misschien een prachtige opening tot...…..en tijdstippen van meditatie......het gaat om de energie die ontstaat.....en energie kent geen tijd.

in ieder geval wens ik je een heel fijne zondag

Het verhaal van het potlood

Een jongetje keek naar zijn oma die een brief aan het schrijven was. Op een gegeven moment vroeg hij: 'Oma, schrijf je een verhaaltje over wat wij samen hebben meegemaakt? Of schrijf je misschien een verhaaltje over mij?' Zijn oma stopte met haar brief, glimlachte, en zei: 'Ik schrijf inderdaad over jou. Maar belangrijker dan de woordjes die ik schrijf, is het potlood waarmee ik schrijf. Ik zou willen dat je later, als je groot bent, net zoals dit potlood wordt.'

Het jongetje keek nieuwsgierig naar het potlood, maar kon er niets bijzonders aan ontdekken. 'Maar het is een gewoon potlood, niets speciaals!' 'Het is maar hoe je ernaar kijkt. Het potlood heeft vijf bijzondere dingen die jou ~ maar dan moet je ze wel onthouden ~ tot iemand zullen maken die altijd in vrede zal leven met de wereld:

Ten eerste: Je zult misschien grootse daden verrichten, maar je mag nooit vergeten dat er een hand is die jou leidt. Deze hand noemen we God, en Hij zal je altijd leiden volgens Zijn wil.

Ten tweede: Af en toe moet ik stoppen met schrijven, om de punt te slijpen. Daardoor heeft het potlood een beetje pijn, maar het wordt er wel scherper van. Dus je moet wat pijn kunnen verdragen, het maakt je tot een beter mens.

Ten derde: Als je met een potlood schrijft, kun je altijd uitgummen wat je fout schreef. De les is dat corrigeren wat we gedaan hebben niet slecht is, maar belangrijk om rechtvaardig door het leven te kunnen gaan.

Ten vierde: Het belangrijkste van het potlood is niet het hout of de buitenkant, maar het grafiet dat er in zit. Dus wees steeds bezorgd om wat er binnen in je gebeurt.

Ten slotte, het vijfde wat een potlood bijzonder maakt: hij laat altijd een spoor achter. Besef goed dat alles wat je in je leven doet, sporen zal achterlaten en probeer je daar voortdurend van bewust te zijn.'

Schijver Paul Coelho

dit verhaal plaatste ik al eerder

wandelen door 'onze Zweedse achtertuin', loop je even mee?

Afgelopen week waren we in Zweden, daar werd de herfst ook in volle teugen gevierd. Samen in het stille, stille bos. Waar in de vrieskou 's nachts de Melkweg gezien kan worden. Waar op zondagmorgen een heel, heel klein wit laagje sneeuw te zien was. Waar de bomen de meest prachtige kleuren hadden, waar de magie zo gevoeld wordt. 

Waar je bijna de boswezens hoort spreken met elkaar. Waar de kleine beekjes eindelijk weer wat water konden vervoeren, zachtjes hoorde je de waterstroom door het bos. Waar de bossen eerbiedig waken over de rotsen. En waar de rotsen zorg dragen voor de bossen. Een moederhert die voorbij 'vloog' met 3 kleintjes achter haar aan.

Uren hebben we gedwaald, gewandeld, genoten en vooral samen naast elkaar heel stil geweest. Om vooral die diepe stilte niet verstoren. In de avond werden veel kaarsen gebrand, iedere avond weer, voor mensen die waren overgegaan óf ernstig ziek zijn, verhalen die binnenkwamen vanaf het thuisfront, en die wij vanuit Zweden wilden steunen met wat extra Licht.

Ik heb er heel veel inspiratie opgedaan wat ik hier thuis in Twente aan de tekentafel mag gaan uitwerken, zoveel plannen, zoveel fijns.

Wandel je even nog even verder mee door 'onze Zweedse achtertuin'? Helaas kan ik er geen geur bijplaatsen, maar ohhh het ruikt zo heerlijk daar in die diepe bossen.

Ik wens je een heerlijk weekend!