Fotografisch geheugen…..en over 30 jaar geleden.

Vandaag de dag, het maakt niet uit, wát er ook maar gebeurt, er worden foto’s van gemaakt. Met kleine camera’s in telefoons (die werkelijk iedereen bij zich draagt) die geweldig mooie foto’s maken, om mooie herinneringen te bewaren (maar vooral om er langs te scrollen).

Maar wij mensen (misschien ook wel dieren trouwens) hebben een prachtig geschenk gekregen van onze Schepper. Een fotografisch geheugen. Dingen die plaatsvinden in ons leven die er écht toe doen, die worden soms tot in het kleinste detail onthouden. Ach ja, hoe lang bestaat een camera eigenlijk? 125 jaar? Voor die tijd moesten de mensen het gewoon met hun geheugen doen. En soms zijn het niet alleen beelden maar ook geuren (zelf ben ik heel geurgevoelig, herken soms geuren uit mijn vroegste jeugd.

Vandaag is het precies 30 jaar geleden, dat mijn vader overging naar een andere dimensie. Naar de andere wereld, waar wij geen weet van hebben en niet weten hoe het daar voelt en is. Hij, mijn pipa-papoea, tjonge wat is het lang geleden. En wat weet ik alles tot in detail nog. Ook het moment dat ik hem smeekte om TERUG te komen, huilde in de tuin, hem riep. Maar ja, dat deed hij niet. Niet op de manier die ik zo graag wilde, maar op een totaal andere wijze. 

Hij verscheen……..in het landschap, waar hij me van alles over leerde, hij verscheen als geur van het water, hij die me leerde me te kunnen ruiken wanneer er regen komt (soms uren van te voren). Hij leerde me zoveel. Bakken koffie wegslurpen, en dan niet van die slappe, nee échte koffie. Hij leerde me dat buiten zijn de beste ontspanning kan zijn die er is. En dan de wijsheid die hij had, toen ik heel klein was, vertelde hij al, dat het water vervuilde, en dat wij mensen er nog ‘wel achter zouden komen’. 

En zo hij is nog steeds zo dicht bij me, maar oh, wat zou ik nog eens graag écht met hem praten. Wat ook dat konden we, in gesprekken, meningen uitwisselen, tot aan het gaatje. Het ging er soms fel aan toe……tot diep in de nacht. Maar altijd met het respect naar elkaar.

Het is ook goed zo……wij wandelen nog vaak samen, hij in zijn dimensie, ik in de mijne, en toch zo verbonden. Ik hoop dat hij kan zien dat er hier vaak kleine nazaatjes van hem in de tuin rondhuppelen, dat ze heel, heel graag buiten zijn. En ik probeer op mijn manier de liefde ‘voor buitenzijn met alles erop en eraan’ door te geven, aan die kleine mensjes, die uiteindelijk ook uit hem zijn voortgevloeid. Fotografisch geheugen, zonder veel foto’s, staat die lieverd gewoon op mijn netvlies gebrand.

Ik wens jullie een heerlijke woensdag met misschien ook wel mooie herinneringen, in ieder geval kun je ze gaan maken!!