Madelief zal voortaan voor mij altijd Mandalief heten.......

Lees een prachtig mooi en ontroerend het verhaal wat Ronald schreef naar aanleiding van een blogje van mij, een tijdje geleden, voor mij zal een madeliefje nooit meer zo heten, vanaf nu heten ze Mandaliefjes, met dank aan Ronald...….wat heeft je verhaal me geroerd!!

0-0-0-0-0

Mandalief

Aan een madeliefje dat ik omploegde in april van het jaar 1786 schreef Robert Burns het volgende:

'Nietig bloempje, met je spikkels paars,
je witte blaadjes, vermorzeld onder ploeg en laars,
vermorzeld door iets ruws en zwaars:
je stengel is gebroken.
Goedmaken kan ik het niet, zoiets barbaars,
ach jij nauwelijks ontloken.'


De tuinman, ja hij had ze wel gezien hoor. Gisteren nog, op een woensdag in mei van het jaar 2018, toen hij, zoals hij dat gewoonlijk deed, zijn ronde liep door de tuin waarin hij werkte. Het was kouder dan eergisteren. Een lage noordenwind deed het tapijt van witte bloemetjes enigszins huiveren. 'Ik moet er de jongen die het gras maait op wijzen', dacht hij toen, 'misschien kan hij er wel omheen.' 'Vergeten', dacht hij later die namiddag toen het weer warmer werd en het perk er weer keurig gemaaid bij lag. 'Het geeft niet', zou zijn vrouw, een struise Vlaamse, hem zeggen, 'het zijn de paasbloemetjes, ze zullen altijd weer verrijzen.'

Verrijzen? Herrijzen? Ja, dat was wat hij dacht die ochtend. Dat was wat hij die ochtend zag in de mandala van Ada. De mandala die zij 'Groene madelief met naam' genoemd had. Hij zag dat in de bloem, de nieuwe bloemen al besloten lagen. Dat in de bloem de nieuwe bloemen reeds verrezen en hun weg naar de opening zouden vinden. 'Wat mooi', dacht hij, 'wat lief'. En hij speelde wat met letters en woorden. Dat deed de mandalist wel vaker. Mandala, mandalist, mandalada ... madelief ... Mandalief. Mandalief, hij wist dat hij haar blij zou maken met dat nieuwe woord, met die nieuwe naam voor de 'Groene madelief met naam', maar hij moest nog gaan lezen wat zij er zelf over geschreven had, want dat had hij nog niet gedaan.

Eerst nog even terug naar gisteren, naar toen hij vergeten was, onachtzaam was geweest. Al die gebroken madeliefjes. De jongen met de maaier kon er natuurlijk niets aan doen, die deed gewoon zijn werk. Nee, het was wat anders wat hem dwarszat. Hij had respectloosheid met respectloosheid beantwoord. In zijn boosheid had hij geoordeeld, geroddeld en kwaadgesproken. Hij had vermorzeld, was ruw en barbaars geweest. Gelukkig was hij erop terechtgewezen. En terecht, want hij was onachtzaam geweest. En verdomme, als er iets is waaraan hij een hekel heeft, dan is het wel onachtzaamheid. Onachtzaamheid is als een boemerang. Je werpt hem van je af, maar hij komt altijd terug. Net als boosheid die in al haar onachtzaamheid altijd de onschuld vertrapt. Het geloof in het paasfeest dat de onschuld altijd zal herrijzen stelde hem enigszins gerust. De madelief zal altijd weer bloeien.


Dat herrezen inzicht kwam met Pinksteren, toen hij las wat Ada schreef. Zoals het de grootmoeders zijn die altijd waken over de madelief, als zouden ze verloren kinderen zijn. Het deed hem denken aan de kindertijd, de tijd van blote voetjes en nog kleine tenen, van warme zon in dampende ochtenddauw. Hij was pas vier. 'Je mag wel over het gras lopen hoor, maar pas op voor de bloemetjes.' Heel voorzichtig stapte hij dan. Zo nu en dan een kriebelend miertje. Heel voorzichtig, voetje voor voetje en met zwaaiende armpjes, om niet om te vallen, voor evenwicht. En dan voorzichtig omkijkend, de lach van die grote moeder. 'Hoe moet ik terug, hoe moet ik terug? Ze zijn echt overal', riep hij dan bijna smekend, omringd door een zee van madelief. 

Het zijn de grootmoeders die nog weten hoe je kettingen moet rijgen, hoe je er thee van kunt maken. 

Kettingen en thee, om de meimaand te versieren. Het was zijn grootmoeder die hem dan tilde uit zijn benarde situatie. Die hem tilde zonder de stengeltjes te breken. Ach, hij was pas vier.

Zo'n twaalf jaar later liep hij door de schooltuin, meestal op laarzen. Maar niet als hij de namen moest leren, dat ging beter bij mooi weer op zijn blote voeten in sandalen. Hij hield van namen, vooral van namen met middenrijm. Zoals die van de hop: Humulus lupulus. Zes keer u, dat was toch geweldig. Hoeveel eerbied kun je een plant betonen. En je kon er ook nog bier van brouwen. Beter en stoerder dan de thee van dat onkruid. Het onkruid wat je, zo leerde hij in de lessen gazononderhoud, met gif kon bestrijden. De namen van het gif waren te moeilijk en altijd zonder middenrijm. Maar die ene naam van dat kleine, witte bloemetje wat altijd weer opduikt zelfs op het platgetrapte voetbalveld, die naam klonk hem nog steeds als een fluisterend gebed, als een mooie dag, als een welgemeende ochtendgroet, als een kinderlied, als kindervoetjes. Bellis perennis. Bellis perennis. Bellis perennis. Het eeuwig bekoorlijke. De eeuwige schoonheid.

'Dus', zou Ada hem zeggen, 'als je weer eens ruw en barbaars bent geweest. Als je weer eens met gif hebt gestrooid en denkt dat je het niet meer goed kunt maken. Ga dan terug en wees als gemaaid madelief, geknakt en onbeholpen, maar weet ook van herrijzen. Zie het kind dan in die ander. Die kleine, witte bloem.' 'En dan', zou hij haar vragen, 'wat moet ik dan zeggen?' 'Bellis perennis' is genoeg, 'Bellis perennis. Bellis perennis.'

ronaldvanbreemen@live.nl 

Naschrift

De naam Mandalada is van Ada zelf. Het gedicht van Robert Burns is overgenomen uit 'De Victoriaanse taal van bloemen' van Mandy Kirby. De mandala is getekend door Ada Bouman.