Midden in de nacht, 4.45 uur gaf de wekker aan, toen ik gewekt werd, door de roep van de uil. Stil heb ik liggen luisteren, en hij/zij bleef maar doorgaan. Het geeft me altijd zo'n knus, veilig gevoel. Die 'grote waker' die ergens op een boomtak zit en alles in de gaten houdt.
Ik probeer me dan voor te stellen hoe het eruit ziet. Ons huis en tuin gezien vanuit de hoogte van de bomen. Wanneer ik daar dan aan denk word ik blij, het witte huis tegen 'de bosrand' aan, waar nu het groen van het gras verdwenen is onder een laag blaadjes van de grote eikenbomen. Waar de planten in herfstige rust zijn gegaan, de bijen bijna niet vliegen, en de kippen in de middag al heel vroeg gaan slapen. Waar her en der nog wat speelgoed ligt van de kinderen, te wachten tot het de schuur in mag. De stoelen en de tafel staan te wachten tot de zon weer gaat schijnen, om dan weer te dienen voor veel gezelligheid. En dat alles met het zachte maanlicht wat nu, bijna volle maan, zo prachtig aanwezig is in de nacht.
Bijzonder, dat die gedachte vannacht bij me opkwam, om te visualiseren hoe ons huis er in de nacht uit zou zien door de ogen van deze roepende uil. Het was een heerlijk beeld, en met de nog steeds roepende uil op de achtergrond, ben ik weer gaan slapen. En werd ik wakker met het lichte, zachte gekwetter van de mezen, die vonden dat het nu hún beurt was om me te wekken.
Tja dat is 'het risico' van het landelijk wonen, om de dieren rond je huis bij nacht en ontij te horen. Nou ik houd ervan.
Ik wens je een heerlijke zondag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.