Soms is het heel diep graven,
graven naar de antwoorden,
de antwoorden die ons onthouden worden
en die tóch gewoon te vinden zijn.
Als je maar goed zoekt,
je maar blijft volhouden.
Jaren en jaren
heb ik besteed (ook in de nachten)
om te pluizen, om te zoeken
om te luisteren (veelal Engels)
om te weten te komen.
Het werd steeds gekker en gekker
(nog steeds).
Bijna niemand wilde geloven
als ik vertelde over het rabbit-hole
en nu jaren later, op de rokende
puinhopen die intussen zijn ontstaan
gaan de ogen open, bij velen.
Omdat het zó zichtbaar wordt allemaal.
Dat er nu achter oren gekrabbeld wordt
van wat hebben we over het hoofd
gezien, wát is er gebeurd.
Medeleven voel ik, met de mensen die
'gewond' door de C-tijd zijn gekomen
nu de gevolgen voelen of lijflijk
of financieel. Want het is meer
dan gruwelijk de gevolgen die
steeds meer en meer
zichtbaar worden.
Ik gil soms mijn hart uit
mijn lijf, uit verdriet.
En weet, het helpt niet,
daarom zing ik dan maar weer
zacht het H'oponopono
en dat troost me dan
en ik weet dat het helpt
aan het helen van zovelen.
Ik blijf het proberen om
ogen open te laten gaan
ook al word ik gewezen
op het feit dat ieder een eigen
weg en keus heeft, ook dat
weet ik maar al te goed,
maar mijn weg hier, in dit
leven is om te blijven rammelen
al er is maar weer 1 mens
bewust geworden.
Vandaag ga ik tekenen, het Licht neerzetten,
de kleuren zullen overvloedig zijn,
komen allemaal terecht in altaartjes
zodat ze dáár op de plekken waar
ze gaan wonen, nog meer Licht laten schijnen.
Ik wens je een heerlijke bewuste dag
Ada
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.