En nu?
Hoe nu verder?
Zomaar uit het niets
ernstig ziek zijn,
of nog erger,
artsen die niet
kunnen (of willen)
traceren wat er
aan de hand is.
De ambulances die
hier gillend voorbij
rijden, met mensen
die 'niet goed worden'.
Het is verschrikkelijk
wat er gaande is.
Het lijkt of er geen enkel
gezin en familie gevrijwaard
blijft, overal zie je het
gebeuren.
Willekeurig wie je
spreekt, overal dezelfde
verhalen.
De bedenkingen worden
nu hardop uitgesproken
ook door degenen die
velen versleten
hebben voor egoïsten.
En ik, ik kan alleen maar
heel veel compassie voelen
want je zult maar met deze
angst moeten leven,
omdat er geen
eerlijkheid is geweest.
Compassie, alleen maar.
De kaarsen branden hier,
er wordt gebeden tot Rafaël,
in de hoop dat het mee zal
vallen, dat er hopelijk een
remedie komt.
Maar de vragen blijven gonzen
door mijn hoofd,
want nu?
hoe nu verder?
Ada
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.